“Elbet sonu da gelecek
başlangıç denen bu şeyin
durma şimdi
aç kapıyı kalan günlere.”
-Zaman’
Sayfa 55Kitabı okudu
Sonra işte sustuk biraz
Dedim ki kendi kendime, daha evvel nasıl devrildiyse bir bir yıllar, elbet geçecek her şey yine
Ayrılıklar, kalp kırıklıkları, bekleyişler, mevsimler ve tabii bir de bu yaz. Hep bir enkazdan doğacağız biz ve en nihayet göçerken buralardan, ardımızda bırakacağımız başka bir enkaz.
Sayfa 199 - Hep kitapKitabı okudu
Biliyorum bu da geçecek, izi kalacak binlerce kez çiğnenmiş sahiller gibi,
Zaten dalgaların insafı kadardır elbet bizim belleğimizin de sadakati.
Sayfa 45 - Metis yayınları-1.Baskı-Mayıs 1992
gelişimiz götü mumlu mektupla olmadı bu dünyaya
gidişimiz bando davul olmayacak elbet
geldik
açmasa olmayacak çiçekler gibi
direndik
zincirini çürüten mahkumlar gibi
bekledik
bir yerlerden çıkıp gelecek diye
gelecek de gözyaşımız dinecek diye
kirimiz pasımız yunacak diye
karnımız adam gibi doyacak diye
haksızın damına koyacak diyegelmedin ulan
gelmedin ulan
gelmedin
gardiyan ettin bizi bu gecelere
Sayfa 129Kitabı okudu
İşleri yaratanın da yüklenenin de kendimiz olduğunu gayet iyi anlayıp onlarla uğraşmaktan ve onlar tarafından alıkonmaktan kurtulacağımız bir gün elbet gelecek. Çalışmak: birikim yapmak, hiçbir kariyer fırsatını kaçırmamak için hep pusuda beklemek, bir mevkiye göz dikmek, iş yetiştirmek, rakipleri düşünüp endişelenmek. Bunu yap, şunu görmeye git, öbürünü davet et, sosyal ilişkilerdeki baskılar, kültürel modalar, iş yoğunluğu…
Her zaman bir şeyler yapmak, peki ya “olmak”?
Bunu sonraya bırakırız çünkü hep daha iyisi, daha acili, daha öncelikli olanı vardır. Var olmak yarına kadar bekleyebilir. Ancak yarın da öbür günün işlerini getirir. Bitmeyen karanlık bir tünel. Ve buna yaşamak derler. Bu öylesine baskındır ki boş zamanlarda bile bu takıntılı durumun izleri görülür: aşırı derecede spor yapmak, uyarıcılar yardımıyla dinlenmek, pahalı akşam yemekleri, yoğun gece hayatı, ateş pahası tatiller. Bu tünelden insan ya melankoli ile ya da ölümle çıkar.
Zindanların duvarlarını dişimizle tırnağımızla aşındırma görevini tarih biz Müslümanlara yükledi. Amacımız bu zindanlarda çıkan feryatları dünyaya duyurmak. Duyuralım ki, yedi göbek ötemiz için de mezar olmasın! Bu çileler boşa çekilmesin, çekilen çileler gelecek neslimizin özgürlük çığlıklarına dönüşsün. Bu çağın Bizanslıları kızıllar oldu. Elbet bir Fatih çıkacak, bu kızıl rejimi çıktığı yere gömecektir."
Sayfa 332Kitabı okudu
