''kara yaz karanlık yaz kararan vücutlardan
rıhtıma varmayan ceset elbette hatırlanmaz.'' İsmet Özel
şu anda Abdulkadir Geylani'nin sırların keşfi isimli kitabını okuyorum,gençlere hitaben yazılmış.içinde tavsiyeler var.elbette çok çok sadeleştirilmiş,bu tür kitapları okumayı da seviyorum,bir yığın kişisel gelişim kitabı okuyoruz.bu tür kitaplarda bir nevi terapi etkisi yapıyor insanlarda,bizi bir takım yanlış düşünce ve hırslardan alıkoyuyor bir parçacık da olsa, diye düşünüyorum.
"Çok kitap okumak değil, doğru kitapları okumak önemli. Elbette herkesin doğrusu kendine. İnsan 15-20 kitapla bir ömür geçirebilir."
Vladimir NABOKOV
Ben çok illeri çağ görmüş bir kimse değilim
Ve herhangi birinize sözlerden seçip nasihatler vermek haddim değil.
Bu savaş coğrafyasında yarı gülmek bile bazen beni incitiyor
Ve fazla yemek bazen beni utandırıyor
Önüme iki çeşit yemek geldiğinde
yada çok fazla akan bir su bulduğum da
Aklıma ya kerbela gelir, yada herhangi bir yokluk için de
Koro halinde susuluyordu.ve yalnızca yüksek sesle konuşanlara inanır olmuştu insanlar .
İncelik yalnızlığa donuse donuse bitmişti .şiddetin coğrafyasında elbette gökyüzü lükstü. ..ve ancak yağmur yağınca animsaniyordu ...Şükrü Erbaş
Benzemez insan dostlarıma/ Ağaçlar gölgesini esirgemez/ Güneş köpeğimden daha sadık/ Dizlerime sıçrar ellerimi ısıtır/ Karşılık beklemeden/ Hele kuşlar/ Avcılara bile kin beslemezler.”
Oktay Rıfat'ın “Gün Sonu Konuşması” şiiri böyle biter. Mahsusmahal için aklımda harfler, kâğıda, dünyaya, insana her baktığımda, bu dizeler sözden önce halkalandı
Ruhumun geçirdiği kara kış.. ölümü arzulayacak kadar karanlıklara dalmış halime çok gerilerden bakıp sabreden çocuksu halim.. bir yanımı diğerine sığınmaya çalışırken yakaladım.. kabul edilmedim kendime.. bu yetimlikten öldüm.. bütün bunların en nihai sonucu önce dirilmeyi beklemek sonra buna hergün azar azar şahit olmak oldu.. ve elbette bana Ölüleri Dirilten can vermiş, içimde yeni bir ruh var etmiştir..
Dirilmeyi Beklerken
BEN SENİ SEVDİM Mİ
Ben seni sevdim mi?
Sevdim, kime ne Tuttum, ta içime oturttum seni Aldım, okşadım saçlarını, öptüm
İçtim yudum yudum güzelliğini
Ben seni sevdim mi?
Sevdim elbette
Bendeydi özlemlerin en korkuncu
Çıldırırdım sen ne kadar uzaksan,
Aşk değil, hiç doymayan bir şeydi bu
Ben seni sevdim mi?
Sevdim doğrusu Sevdikçe
Anlıyorum Yaşam elbette uzun biz duyabildikçe sevgiyi Yalnızca bunun için uzun Yani sevgiyle de sevebilir insan, sevdayla da…
____Edip Cansever
Şehzade Mustafa (1515, Manisa - 6 Ekim 1553, Konya)
ŞEHZADE MUSTAFA MERSİYESİ
I.
Meded meded bu cihânûn yıkıldı bir yanı
Ecel Celâlîleri aldı Mustafâ Han’ı
İmdat! Eyvahlar olsun! Bu cihanın bir yanı yıkıldı;