Odası boş ve cansızdı, kimsenin kendisini arayıp sormadığı bu yalnızlık içerisinde kendisini önemsiz hissetti: Önemsiz, işe yaramaz, solmuş ve bitkindi; yavaş yavaş neden ve nasıl buraya gelmek zorunda kaldığını kendine hatırlatması gerekliydi.
Dehşet içinde artık unutulmuş olduğunun farkına vardı: Sosyal yaşam olabildiğince çılgın şekilde alıyordu ama o artık öncelikli değildi.
Kıskançlı, nefret ve yalanın olmadığı bir hayat yaşanmaya değer bir hayat değildi.
Reader Follow Recommendations
Gönderdikleri mektup değil adeta çığlıktı.
Karanlıktaki her şey kendisine, davetsiz gelen bu misafire karşı direniyor, ona karşı birleşiyordu.