Artık yüzünü göremiyorum, ben de maskemi taktığımda o da benim yüzümü göremeyecek.
“Anlıyorum,” diyorum, gerçekten anlamasam da.
"Eğer dinlemeyeceklerse neden konuşmalıyım ki?"
Benim demek istediklerimi bilmek istemiyor. Diğer insanların söylediği şeyleri söylememi istiyor.
Değiştiremeyeceğin şey için üzülme, derdi annem.
Ancak ben bir kez fark edince artık ona aldırmamazlık edemiyorum.
kimse tamamen rastgele davranamaz.
Ben diyorum ki; dünya büyüktür, korkunçtur, gürültülüdür ve çılgıncadır; ancak aynı zamanda hala çok güzeldir.
“Dakiklik krallara has bir nezakettir,”
Otizm bakışı..
Eğer biri kötü bir insansa ve siz onun kötü olduğunu söylemek istiyorsanız, neden sadece söylemiyorsunuz? “Neden “alçak” ya da “pislik” ya da bunun gibi şeyler söylüyorsunuz?”
Onlara çarpmaya çalışmıyorum. Bu yüzden yavaşlayacağım ve müziği düşüneceğim.
Burada bir şeyleri umursayacak kimse yok.