"Bana bir gül yollamış."
Hattın diğer ucundan hayal kırıklığıyla karışık bir homurtu geldi. "Biliyorum, pek kimseyle çıkmıyorsun canımın içi ama köşedeki dükkânda beş dolara satılıyor."
"Kristalden yapılma." Elena konuşurken gülün üstünden son derece dikkat çekici bir biçimde ışık yansıdığı gözüne çarpınca ağzı açık kaldı. "Olamaz."
"Ne olamaz?"
Elena gözlerine inanamayarak yakındaki bir çekmeceyi açtı, içinden ağırlığı biraz dengesiz olduğu için pek kullanmadığı, çok gergin, her maddeyi kesen bir bıçak çıkarıp gülün gövdesini çizmeye çalıştı. Bıçak en ufak bir iz yapmadı. Ancak tam aksini deneyince, gül bıçağın çizilmez yüzeyini çizdi. "Ah, siktir."
"Ellie, yemin ederim hemen neler olduğunu anlatmaz san seni eşek sudan gelinceye kadar döveceğim. Neymiş o? Kan emici bir mutant gül mü?"
Elena kahkahasını bastırmaya çalışarak elinde tuttuğu, tarif edilemez güzellikteki nesneye baktı. "Kristal değil."
"Zirkon mu?" diye sordu Sara dümdüz bir ses tonuyla.
"Ah, bekle, plastik."
"Pırlanta."
Tam sessizlik.
Ellie inkârdan arındırılmış düşüncelerle dolu bir cephanelik yardımıyla ölümle göğüs göğüse çarpıştı. Bu düşünceler öyle etkiliydi ki onları kanser ilaçlarına benzetiyordu:
Şu an yaşıyorum ve önemli olan bu.
Hayat geçici. Her zaman, herkes için.
Benim işim, ölene kadar yaşamak.
Benim işim, bedenimle barışmak, onu her şeyiyle sevmek. Böylelikle, temelim sabit olduğunda, elimi güçlü ve cömert bir biçimde uzatabilirim.
Bu düşüncelerin her birinin, kendi yaşam döngüsü vardı…
Sayfa 161Kitabı okudu
"Çok üzgünüm ama artık buraya gelmeni istemiyorum. Geçirdiğimiz güzel günler için teşekkür ederim. Umarım hala arkadaş olabiliriz."
Ellie
Sayfa 497Kitabı okudu
Hayat hiçbirimiz için kolay değil. Kendimize güvenmeli ve azimli olmalıyız. İlk kural: Olaylar ya da kişiler yüzünden kendinizi asla perişan etmeyin.
Sayfa 213Kitabı okudu
