Ne yazık ki insan, gelişmek, olgunlaşmak, öğrenerek büyümek istiyorsa acı çekmeyi göze alabilmeli ve yaşayacağı süreçleri kabul etmelidir. Şu an bu kitabı okuyan herkesin muhakkak yüklenmesi gereken sorumlulukları, ulaşması gereken hedefleri, çözmesi gereken problemleri vardır. Ne kadar kaçıp erteleyebiliriz? Nereye kadar?
Acı faiz gibidir, erteledikçe artar. Güzel bir söz vardır; mutlu olmak çok az insanın payına düşerken, acı çekmek herkesin payına düşer. Birbirimizin acılarına, çabalarına ortak olmadan birbirimizi anlamamız zor.
lçe bakış kendimizi, hislerimizi, motivasyonlarımızı, arzularımızı, duygularımızı dikkatlice gözlemlemek demektir. Deneyimlerimizin bizdeki karşılıklarına yeniden bakabilmektir. Yapmamız gereken, geçmişe gidiş ve içe bakış ile anıları, deneyimleri sağlıklı bir şekilde dinlemektir. Bu deneyim tekrarı oldukça fayda sağlar. Kişi kendisinden uzaklaşıp
Zihnimiz aklımızın alamayacağı şeylerle işgal edilmiş durumda ve bizler çok az şeye konsantre oluruz. Gündelik eylemlerimizde konsantre halimiz yoktur. Genelde eylemlerimiz esnasında zihnimiz başka şeylerle ilgilidir. Yaşama sevincimiz günden güne azalmakta. İzlediğimiz şeylerin rengine, kokusuna, boyutuna, sesine, tonuna dikkat etmiyoruz.
Mutluluk, yaşamın insana verdiği bir şey değildir. Yaşam akar, senin içinden çıkacağın bir etkinliktir. Üzüntü, öfke, stres ve gerginliklerimizden kurtulmak için yaptığımız şeyler değildir. İyi ve mutluluk kavramlarının süreklilikle geldiğini söylemiştim. Bir sürü neşe kaynağımız olabilir. Ama bir tane mutluluk kaynağımız vardır: akıl ile çözümlemek. Bu, zamanla gelen bir deneyimdir. İnançlı insanlar bilir ki; Allah'ın ilk emri "Oku"dur. Bu sadece kitap okumak değil, canlı yaşamını okuyabilmektir. Bunun için akla ihtiyaç duyarız.
Kaybetmenin acısı kaçınılmazdır. Sevdiklerimizi zor kazanırız. Ama eninde sonunda kaybedeceğiz. Yaşam içinde kesinlikle yapmamız gereken şey, kaybedeceğimizi kabul etmektir. Hayatta değiştiremeyeceğimiz ve acizliğimizin olduğu kesitler vardır. Bu acizlik insanı mutsuz etmemeli. Tam tersine, acıları reddederek değil, kabul Edip bu acıların etrafında büyüdüğümüzü bilirsek bizimle olurlar. Mutluluğu bilmemiz, mutsuzluk bilgilerimizden geçer . Geride kalan ne kadar Üzüntü varsa hepsi sevinç doğurur.
Sayfa 13Kitabı okudu