Bu ne telaş ey ramazan yine geldin gidiyorsun
Elveda Ya Şehr-i Ramazan
Yine gel evlerimize gönüllerimize
Ruhumuza biz olduk razı sen de ol bizden razı..
Ey Şehri Ramazan Geldin de gidiyorsun öyle mi? Seni tutmayanlar sana tutunamayanlar düşünsün sonunu...
11 ay yoksun yine, veda vakti şimdi, gidiyorsun. Elveda yâ şehr-i Ramazan.. Seneye tekrar kavuşmak nasib olsun inşallah..
|
Necip Fazıl Kısakürek
Bir bahar müjdesi gibiydi gelişin.
Rahmetinle kandık, şifâ bulduk.
Şimdi gidiyorsun...
Ey Şehr-i Ramazan elvedâ...
Elveda ey şehr-i rahmet elveda!
Elveda ey şehr-i gufran elveda!
Elveda ey mâh-ı Kur'an elveda!
Elveda ey derde derman elveda!
Sayfa 156 - Timaș Yayınları, 1. Baskı, Eylül 2006Kitabı okudu
Ramazan’ın son on gününde minârelere, “Elvadâ Ey Şehr-i Ramazan!” mahyası asıldığında ya da yanık sesli hafızların, “Elvadâ Ey Şehr-i Ğufrân” ilahileri duyulduğunda her yaştan insanı bir ağlama hali tutar; ihtiyar ağlar, kadın ağlar, çocuk ağlar, köy ağlar, şehir ağlardı. Hafızların mükabelelerinin, vaizlerin söz ve üsluplarının konuşulduğu iftar sofralarında, buruk bir sesle, “Bugün de gitti…”derdi aile büyüğü. Son iftarda gözler dolar; herkes, “Seneye ya nasip…”der; fakat kimse “Bu yılda Ramazan bitti.” diyemezdi. Son teravihte camiler, içinden cenaze çıkan evler gibi hüzne bürünürdü. Ramazan ‘a “elvada” demek kutlu bir insanı Âhiret’e uğurlamak kadar acı gelirdi yüreklere… “Elveda” ile başlayan cümleler mahyacının elinde, okuyanların ise boğazında düğümlenirdi.
Bir Mekteptir Oruç 
İhsan Şenocak
