İnsan ol, oğlum! Nereye gidersen git, insanlığını yitirme! Her zaman insan olarak kal!
Sayfa 331Kitabı okudu
İnsanların içinde yığınla biriken duyguları anlatmaya kimin gücü yetebilirdi ki!..
Sayfa 325Kitabı okudu
“Sonumuza varan yol, evimize varan yoldan daha kısa artık.”
Böyle zamanlarda konuşmanın gereği var mıdır? Çünkü insan her şeyi sözle anlatamaz…
“Ama ben yaşadıkça sen hiç ölmeyeceksin
Gülsarı. Çünkü her zaman hatırlayacağım seni.”
Bir zamanlar savaşta ölen babasının, içinde yaşamaya başladığından haberi yoktu küçük oğlanın.
Aşk denen şey ressamın, ozanın esinlenmesi gibi bir esinlenme midir acaba?
Onunkisi toprağa, yaşama karşı duyulan bir aşktı, derin bir tutkuydu.
Yaşam belki de yarı yarıya düşle dolu olduğu için böylesine güzeldi. Düşlerimiz, hepsi gerçekleşmediği sürece de değerini koruyordu.
Yaşam bu, senin ayaklarına nal bile çaktırır. Fakat nalın iyiliği şurada ki, yolda her önüne çıkan taşa selam vermezsin.
O gerçek yaşam ki, uğruna savaşta can vermişler, sonunda zaferle dönmüşlerdi.
Dağlarda kişneyerek koşturan güneş artık doğudan doğarak şaşmaz yolundan, batıya doğru yürür olmuştu.
Yaşam bu, senin ayaklarına nal bile çaktırır. Fakat nalın iyiliği şurada ki, yolda her önüne çıkan taşa selam vermezsin.