Emika' dan
Ölümün, şimdiki zamanla geleceğiniz arasında dikkkatlice çizdiğiniz tüm çizgileri kesip atma gibi bir huyu vardı. Mezuniyet gününüzde babanızın yurt odanızı çiçeklerle doldurmasına giden çizgiyi.Sizin gelinliğinizi tasarladığı çizgiyi.Her pazar gelecekteki evinize akşam yemeği için geldiği ve detone sesiyle söylediği şarkılarla gözlerinizden yaş gelene kadar güldüğünüz çizgiyi.Bende bu çizgilerden yüzbinlerce vardı ve bir gün bunların hepsi parçalanarak beni babamın hastane faturalarıyla, kumar borçlarıyla baş başa bırakmıştı.Ölüm bana öfkemi yönlendirebileceğim bir alan bile tanımamıştı.Yapabildiğim tek şey gökyüzüne bakakalmaktı.
