Aynaların sakladığı şey bu işte, bu giz, bu ürperti; kendi ölüsünü yüzünde taşıyor insan.
Susmaktan korktuğu için konuşuyordu, susarsa ağlamaktan korktuğu için.
Nefeslerini tutup zamanı mühürlemek, sükûttan bir evren kurmak istediler...
Ah bu toprak kokusu. Yağmurun peşinden arzı endam eden büyüleyici koku. Ruhun derinliklerini eşeleyen, binlerce yıllık şuuraltını dalgalandıran koku. Demek sen de ezeli bir teslimiyetten, ölümü ayartan bir vazgeçişten besleniyorsun.
Hece
Ölüm haberidir bu nezaketsiz gelir, adabı muaşeret dinlemez. İzin istemez, kapıyı çalmaz, açmanı beklemez, geçer başköşeye kurulur. Kelimelerle inceltemezsin, törpüleyemezsin, ahşap değil sanat yapamazsın. Kaya değil bir yüz konduramazsın. Rengi yoktur, varsa karadır. Biri gitmiştir çünkü daima gitmiştir.
Hece
Muska niyetine boynumuza astığımız hiçlik, gelip ciğerimize oturan firak, ayağımıza dolanan anlamsızlık şahittir, bizden konuşacak olanlar hep bir vehmin ağını örmüş olacaklar boşluğa. Örsünler.
Hece