Hayat bizden öncekilerin çıkardığı bir hırkadan başka bir şey değildi. Biz giyecektik, bizden sonrakiler giyecekti. Birbirimizin terini kokacaktık. Birbirimizin ayıbını, günahını ve sevabını taşıyacaktık. Hepimiz bir olacaktık.
Üzülme ve bil ki dünya dediğin lüzumsuz bahçe, bazen her yer, bazen tek bir yer, bazen de hiçbir yerdir. İnsan dediğin kötü tohum, bazen her şey, bazen tek bir şey, bazen de hiçbir şeydir.
Şimdi bu yorucu yolculuğun sonunda benden kalbini kırmayacak bir cevap bekliyorsun. Koş gel dememi istiyorsun. Birlikte kanamaya alışkın yaralarımız var çünkü. Yeniden bir araya gelirsek bu sonsuz acının dineceğini umuyorsun.
Yanılıyorsun.
Hayat varsa acı hep olacak Behiye. Sadece yaşayanlar acı çeker yeryüzünde. Nerede olurlarsa olsunlar, kim olurlarsa olsunlar.