1. Emreden, zorlayan, cebreden.
2. Kötülüğü emreden.
Nefis, insanın benliği... İstek, irade, yani hayat gösteren yanımız. Onunla yaratıldık, Dünya'ya onunla geliriz. Yaşadıkça dünyaya bağlanır, aşık oluruz, nefsimiz güçlenir, güçlenir... Emmare'ye düşer.
Nefs-i emmare, nefsin en ham, en sefil, alçak hali... Şehveti, açgözlülüğü, kibri sınırsız. Kötülüğü emreder ve bundan zevk alır çünkü ahlaklı davranmak başlı başına kendinden üstün bir güç olduğunu kabul etmek, boyunduruk altına girmektir. Oysa doğruyu ve yanlışı düşünmek istemez, sadece kendisini umursar.
Nefs-i emmare,
Canı o anda ne istiyorsa burnunun dikine onu izleyen,
Durmadan bizi isteklerini karşılamaya zorlayan,
Kendini hep haklı gören,
Kimseye kıymet vermeyen,
Çıkarı için acımadan başkalarını üzen,
Kimsenin -ona hayat verenin bile- emrine itaat etmeyen,
Birine kötülük ettiğinde ona "hakettiğini verdiğini",
Birine iyilik yaptığında ona "bahşettiğini" söyleyen,
Kendini tanrı sanan,
Kendini tanrı yapmaya çalışırken,
Bizi kölesi yapan nefistir.