Adam, kadıncağızı kapatıp gitmişti besbelli. Kadın bir kabahat
işlemişti belki. Belki de acıyor, o yüzden bırakmıyor ama yanında
da istemiyordu kusurlu gördüğü karısını adam. Düpedüz sadistin teki
miydi yoksa? Öyle olmasa kadını en ücrada, adalıların bile unuttuğu
yerdeki o eve tek başına koyup gider miydi? Ne büyük zalimlik, diye
düşündü Ali. O, Banu’yu asla bırakmazdı böyle. Banu çıldırsa da,
bağırsa da hep en yakınında olacak, onu hiç yalnız bırakmayacaktı.
Söz verdi kendine.
ÖNDE PEYGAMBERİM
Beş yüz yetmiş birde açtı güllerim
İnsanlığa geldi can peygamberim
Onunla vuslata erdi günlerim
Önde peygamberim elimde kur’an
Yol göstersin diye kitap getirdi
Bir zamanlar ayla konuşan bir kız varmış. Ayla konuşan kızlara özgü bir şekilde gizemli ve mükemmelmiş. Yan evde bir çocuk yaşarmış. Çocuk kızın her geçen yılla daha da mükemmel olmasını daha güzelleşmesini izlemiş. Ayın güzel kızın gizemini çözmesine yardım edip etmeyeceğine merak etmeye başlamış. O yüzden çocuk gökyüzüne bakmış. Ama aya odaklanamıyormuş. Yıldızlar dikkatini dağıtıyormuş. Yıldızlar hakkında çok fazla şarkı ve şiir yazılmış olması önemli değilmiş çünkü çocuk ne zaman kızı düşünse onları ışıltılı tutan kızmış gibi yıldızlar daha çok parlıyormuş. Bir gün çocuğun taşınması gerekmiş. Kızı yanında götürememiş o yüzden yıldızları götürmüş. Gece oenceresinden dışarı baktığında tek bir taneyle başlarmış. Tek bir yıldız. Çocuk yıldıza bir dilek tutarmış ve bu dilek kızın adı olurmuş. Kızın adını söyleyince ikinci bir yıldız belirirmiş. Çocuk yine kızın adını dilermiş ve yıldızlar dörde çıkarmış. Dört sekiz olmuş sekizde on altı. Böyle evrenin görüp görebileceği en büyük matematik denklemine kadar devam etmişler. Bir saat sonra gökyüzü o kadar çok yıldızla dolarmışki çocuğun komşuları uyanırmış. İnsanlar kimin gökyüzünü aydınlattığını merak edermiş. Kızı düşünen çocuk aydınlatıyormuş.
