Oysa ben sadece içi boşaltılmış monolog cümleler konuşup yangınların üzerinden karanfil tütsüsü geçirmişim. En büyük eylemim eylemsizliğim.
Dışarıda, küçük sebepler için alınan büyük kararların kalabalığında muhteşem fırtınalar koparırdı, Dağ lâleleri. Her bahar kuruyup bir kez daha kopardı. Ne güzel! Ben? Düşünüp de eyleyememekten neredeyse taş kesilecektim. Öyle ürktüm ki kendi hareketsizliğimden elimden gelse bir daha düşünmeyecektim.