Bay Golyadkin birdenbire, kendisine bir şeyin battığını hissetti, bakışlarını kaldırdı ve bir anda bilmeceyi de büyüyü de anladı, bütün düğümler tek seferde çözülüverdi… Yan odanın kapısında, neredeyse tezgâhtarın hemen arkasında, kahramanımızın o ana kadar ayna sandığı kapının önünde, yüzü Bay Golyadkin’e dönük bir adamcağız dikiliyordu. İşte bu
Sayfa 177Kitabı okudu
"Adem toprağı kazıp, Havva yün eğirirken,
Beyefendi kimdi o sırada?"
dizelerini ilke edinen 14. yy'ın en büyük dilbilimcilerinden biri olan Wycliffe'in XIV. yüzyılda çok tehlikeli sayılan görüşleri şöyle özetlenebilir: İngiltere'nin en zengin kurumlarından biri olan Katolik Kilisesi, yolsuzluktan ve her türlü ahlak düşüklüğünden arınmalıdır; fakir fukarayı sömürüp servet yığmaktan, mal mülk biriktirmekten vazgeçmeli, soylu bir yoksulluğa katlanmalıdır. Siyasal iktidar başpiskoposun, piskoposların elinden alınmalıdır. Bu tür rütbeler tümüyle kaldırılmalı, din adamları arasında tam bir eşitlik kurulmalıdır. Herkesin okuyabilmesi, okumasını
bilmeyenlerin dinleyebilmesi ve anlayabilmesi için, kiliselerde yalnızca Latince okunan Kutsal Kitap, İngilizceye çevrilmelidir.
bütün bayramlıklarımı giyindim bu gün
hiç ihtiyaç duymadığım ,ihtiyacınız olan tüm neşeleri, sözlerinizin iğnesiyle yakama iliştirdim.
yüzümün her çizgisine gülümseme ekledim.
gülümsememe değil çizgilerime belki anlam yüklersiniz diye umarak.........
saçlarımı güzelce taradım sımsıkı topladım,
bunu yaparken aynaya bakmadım,
gerek yok daha
kapıçam/maraş
yazmaya yeni firsat bulabiliyorum, dun yani 21 nisan sabahi cok baskaydi benim icin, maras kapicam'da depremden dolayi mezarlari bulunan akrabalari ziyaret edip dualarda bulunduk muthis bir araba trafigi vardi: anababa gunu gibiydi, buyuk ada seklinde gruplanan binlerce mezar arasindan tanidiklari bulabilme ugrasi kotu hissettirdi, her acidan anilarla doluydu: 96 dogumlu bir kadinin mezarinda sari ordek her seyi betimliyordu (...) en son eve gelmeye yakin arkamda mezardaki tahtanin üzerindeki hasan yazili bi mezar vardi acikcasi degnek gibi biseyde acik mavi renk kazak asiliydi o an garibime gitmisti cunku bu daha cok bi kiz kazagi gibiydi, ancak ustelemedim cunku bunu sorgulamak o an gereksizdi diye dusunurken yanimda yaslari 7 ila 12 arasinda degisiklik gosteren iki kiz ve bir oglan ile anneleri belirdi, uzulmustum yanlarinda kimseleri yoktu bicare bayrami boyle gecirmek onlarin da isteyecegi turden degildi, cocuklarin biri "iste anne burasi babamin mezarligi" dedi: resmen taniyiverdi, kizda onun dedigini destekler gibi "baksana benim kazagim asili" dedi... o an buyuk bir bosluga dustugumu hissediyordum ne yapacagimi bilemememin etkisiyle yavasca uzaklasirken kimseye gozukmeden aglamaya baslamistim...
aklima geldikce uzuluyorum ve bu durum o gunku cuma namazinda da gayriihtiyari olustu...
sonradan aklima gelen o cocuklarla sohbet edip cebimdeki paralari onlara bolusturup bi nebze mutlu etme fikri aklima geldiginde artik cok gecti bulamiyordum onlari, umarim metanetli olursunuz cocuklar, sizi unutamayacagim