"Ben çiçeklerin samimiyetine inanıyorum. İster tenekeye ekin ister en pahalı saksılara.. Emeğiniz kadar güzelleşiyorlar.." 
Nazım Hikmet Ran
Biz de sevgimizi yanı başımızdaki toprağa değil de, dağdaki taşlara ekmeye kalktık. Mutluluğu hep bir dağın arkasına bakarak orada zannettik. İşte en büyük yanılgımız buydu.
Bizim en büyük yanılgımız Neşet Ertaş’ın da dediği gibi “Dünyayı gönlümüzce olacak sanmamız ”
Bizim en büyük yanılgımız Neşet Ertaş'ın da dediği gibi "Dünyayı gönlümüzce olacak sanmamız..."
Bizim en büyük yanılgımız Neşet Ertaş'ın da dediği gibi "Dünyayı gönlümüzce olacak sanmamız..."
Sayfa 17Kitabı okudu
Şöyle bir söz vardı;
"Ben çiçeklerin samimiyetine inanıyorum. İster tenekeye ekin, ister en pahalı saksılara; emeğiniz kadar güzelleşiyorlar."
Biz de sevgimizi yanı başımızdaki toprağa değil de, dağdaki taşlara ekmeye kalktık. Mutluluğu hep bir dağın arkasına bakarak orada zannettik. İşte en büyük yanılgımız buydu. Bu şiir de yolu uzun olanlara gelsin.
Abdurrahim Karakoç /Yalvarış
Seslendiren :Furkan Özdemir
youtu.be/jYIqF_T9Q6w
Bunları çikolatalı sütlaç yaparken düşündüm. Makul mü? :)
Klişelerin dışına çıkamamak da bir çeşit konfor bataklığı değil midir? Yanılmış olmaktan korkmak en büyük yanılgımız belki. Zihnin sınırı ne, evrenin sınırı ne? Denemeden sınırı, haddi nereden bileceğiz? Küçücük çocuğun çizdiği resimdeki olmazsa olmazları; ev, nehir, kuşlar, bulutlar, güneş ha bir de evin yanında tek başına bir ağaç. Bunları bu çocuklara kim öğretti? Ve bunlar neden “aferin”lenmekte? Küçük küçük gölcükler yapsa mesela, çizdiği ev karelerden ve dikdörtgenlerden oluşmasa, resimde hiçbir şeyin simetrisi bulunmasa, resmin gerçekliklikle ilintisi olmasa hatta… Çirkin midir bu resim?
Oğuzcum Atay geldi aklıma burada. Kötü bir resim asarız korkusuyla hiç resim asmıyoruz çoğu zaman sanki. Ama kötülük, iyilik… Kime göre, neye göre?