Olabilecek en saçma biçimde yozlaşmış bu şövalye romanlarını Don Quijote'siyle Cervantes yerle bir etti. Ancak önceki romanı yıktığı bir taşlamayı yazarken, adına modern roman dediğimiz yeni bir sanat türünün örneğini de sundu. Büyük şairlerin âdetidir: Eskiyi yıkarken aynı zamanda yeni bir şey kurarlar; asla başka bir şeyi de olumlamadan reddetmezler. Cervantes şövalye romanına aşağı sınıfların sadık betimini sunarak, halkın yaşamını ona katarak modern romanı kurdu. En sıradan ayaktakımının, en adi pejmürdelerin yaşadıklarını betimleme eğilimi sadece Cervantes'te değil, edebiyattaki tüm çağdaşlarında da görülür ve sadece o zamanın İspanyası'nın şairlerinde değil, ressamlarında da bulunur. Güzel Madonnalarını resmettiği en yüce renkleri göklerden çalan bir Murillo aynı sevgiyle bu dünyanın en pis görünümlerini de resmetti. Bu soylu İspanyolların kimi zaman bitlerini ayıklayan bir dilenci çocuğu aslına sadık bir biçimde resmederken de Kutsal Bakire'yi resmederken aldıkları keyfi almaları belki de sanatın kendisine duyulan heyecandan kaynaklanıyordu.
Don Quijote’ye GirişKitabı okudu
