''Belki de insan..
En büyük utancı...
Kendine en yakın hissettiklerine karşı duyar."
Ah Zweig müthişsin!
Bir insanın dakikalar içerisinde değişen duygu durumunu, iç dünyasını ve en önemlisi korkunca neler düşünüp düşünemeyeceğini o kadar güzel betimlemiş ki psikoloji dalına örnek verilebilir eserlerden olmuş bu kitap.
Kitaptan çok güzel bir bakış açısı edindim bu arada;
"Bugün suçsuz biri hüküm giydi..
Devamını sorduklarındaysa, bir adamın üç yıl önce yapmış olduğu bir hırsızlıktan ötürü cezalandırıldığını söylemişti; bunun haksız olduğu kanaatindeydi, çünkü üstünden üç yıl geçtikten sonra o artık aynı insan değil, suç onun suçu değildi.
Başka bir insan cezalandırılmıştı, üstelik iki misli, çünkü bu üç yıl boyunca zaten sürekli suçunun ortaya çıkartılacağının tedirginliğiyle kendi korkularının zindanında yaşamıştı..''
Mükemmel bir bakış açısı değil mi ?
Gerçekten 3 yıl önceki halimizle şu an ki biz bir miyiz ? Asla değiliz!
Olmamız mümkün değil, bu yüzden insanları geçmişe dönük hatalarıyla yargılamayı, suçlamayı bu hataları sürekli yüzüne vurmayı bir kenara bırakmalı..
Bazen bırakın 3 yılı 24 saat önce yaşadıgımız bir olaydan ötürü bile bambaşka biri oluyoruz..
Stefan Zweig sayesinde bir pencere daha edinmiş oldum hayatıma,
Keyifli okumalar.
