"Ölmez evladım" dedi. "Nefs dediğin ölmez. Sen onu masum sanırsın. İçinden gelen sesleri kendinin sanırsın. Lakin nefsin sesidir onlar. Ne edersen et ölmez o. Öldü dediğin anda, sen öyle zannettiğin anda tekrar yapışır sana. Sen ölene kadar o asla ölmez."
"O vakit ben ne edeceğim?" dedi Mahmud.
"Daha ağır ceza vereceksin ona. İstediklerini etmeyeceksin. Söylediği yola gitmeyeceksin. Daha büyük darbeler indireceksin."
"Çok zor" dedi "Çok zor. Her gün ve her dakika kendimle savaşıyor ohnak çok zor." "Sen kendinle değil nefsinle savaşıyorsun evladım'' dedi Üftade. "Bilirim zor, bilirim çok zor" diye ekledi."
"İstanbul kalabalıkların güzelliğini örttüğü şehir... Onda yaşayanlar değil onsuz yaşayanlar onun kıymetini biliyor. Uzaktan bakanlar güzelliğini görüyor onun. Ben gibi istanbul'da yaşayanlar lstanbul'u yaşayamayanlar oysa. Ben de bu yalnız kalmış şehrin tadını çıkarmak istiyorum. Ne bir arabaya biniyorum ne de acele ediyorum. Taş döşeli yollarda ağır ağır yürüyorum."
"Saklayacak değilim; çok günahım var, tövbelerimden bile emin olmadığım zamanlar çok. Gizlediklerimin haddi yok, sırlarımı ben bile unuttum. Peki, ama bunları bilen biri daha var mı ya da varsa nefsim mi o?"
BEN ÜZMEM İNSANLARI. İnsanlar hüzünlensin istemem. Zira hüzünlenen insan Allah'ı hatırlar. Belki de o sebeple hep dünyalık şeyleri, insana hoş gelenleri yapsın istedim. Makam, mevki, mal-mülk, para, şehvet... Şayet bunları aklına sokarsam insan dahasını ister ve Allah'ı unuturdu.
Sayfa 26 - Nesil YayınlarıKitabı okuyor
"Ey nefsim! Seni sen yapan benim, beni de ben yapan sensin. Ya yola gel beraber gidelim ya da yoldan çekil ben Hakka gideyim..."
Sayfa 19 - Nesil YayınlarıKitabı okuyor