Hayat an'dan ibarettir. Yaşam ölümü, mutsuzluk mutluluğu, kahkaha gözyaşını, kayıp kazancı, hüzün neşeyi, ayrılık vuslatı içinde taşır.
Zamana lineer ve hayattan ayrı bir olgu olarak bakmayı bıraktığınızda, bir bebeğin içindeki yaşlıyı, bir yaşlının içindeki bebeği görebilirsiniz ve gerçekleştirebileceğiniz her şeyin potansiyelinin içinizde olduğunu.
Özetle: Enseyi karartmayın.
Öyle, ayakta bir hayli beklerdin. Öfkeliysen öfken, bir şey isteyeceksen istediğin bu bekleyiş sırasında hışmını yitirdi.
Yüzyıllara dayanabilecek güçte yazar sayısı, tüm dünyada bile üç düzineyi ya bulur, ya bulmaz. Yani diyeceğim, insanlığın beyin bahçesinde en zor yetişen ürünlerden biridir yazarlık.
Bir Fikret Mualla, neler neler çekmişti Paris’te.. Gerçi Fikret Paris’ten başka bir kentin kolay kolay dayanamayacağı kadar hırçın ve dengesizdi. Peşinde polis olduğu saplantısı git gide büyümüştü kafasında. O nedenle de stüdyosunun altında rastlantı olarak oturan bir Fransız polisin kapısı önüne arada sırada kakasını döker ama yine de hoş görüyle karşılaşırdı.
Başarını tek ölçüsü de para değil, yalan söylemeye ihtiyaç duymayacak bir düzeye erişmektir. Çünkü para, kişiyi yalan söylemekten kurtaramamışsa, ona en temel bir rahatlığı, yani özgürlüğü sağlayamamış demektir. Böyle temel bir özgürlükten yoksunluk ve yalana mahkum kalma,” başarı” sayılabilir mi?
Başarı tek başına da olur, ama mutluluk ancak iki kişiyle olur.
(Bedia Muvahhit,) Bir gün genç bir hanımla tanışmışlar. Genç hanım, ”Ben de tiyatrocu olacaktım ama ailem izin vermedi.” demiş “Fahişe olmamdan korktular. ”Bedia, ”Demek öyle yavrucuğum,” demiş. ”Peki sonra ne zaman oldunuz?”
Siz şimdi inanmazsınız amma bu serabın
Sahilleri var, ayları yıldızları vardı.
Ben böyle değildim, bu deniz böyle değildi.
Bambaşka bir alemdi, kımıldardı, akardı…
Nihat Cemal