Terk edileceğinden eminse, "Ben terk edeyim de o beni terk etmeden kurtulayım" diyebiliyor bazı insanlar. lyi de böyle yaptığım zaman mutlu olmuyorum ki... O ilişkiden alabileceğim güzel şeyleri alamayacağım için ben yine temel ruhsal gereksinimleri doyurulmamış bir insan olarak mutsuz olmaya devam ediyorum. Ortada bir çözüm yok. Kaygının korkuya dönüşmesi, gerçeğe dönüşmesi yani; "Terk edilmekten korktuğum için bunu gerçekleştireyim.. Ayrılalım. Bu korkum gerçekleşsin. Ben de rahatlayayım.". Üç saniye sürer. Bir gün sürer. Sonra üzüntü, özlemek, hasret, acı, mutsuzluk, başka hiç kimseyi beğenmemek, önümüze çıkan herkesi onunla karşılaştırmak ve kör ölür badem gözlü olur misali hiç kimsenin ondan daha güzel, yakışıklı, daha akıllı, daha entelektüel olmadığını, 12 yıl geçtikten sonra onun aslında biraz düzeldiğini, daha iyi bir insan olduğunu, eskisi gibi olmadığını zannetmek gibi şeyler girer devreye. Olumsuz bir duygu çok uzun sürdüğünde o olumsuz duygu için "Nasıl biterse bitsin. Ne olursa olsun yeter ki bitsin" durumuna gelebilirim