İnsan tahlilini iyi yapan insan ruhunun en derinine kadar inebilen, varoluşsal sancıları yazıya aktarabilen yazarları hep sevmişimdir. Mekan, zaman, kişiler değil aslolan pasif bir beklentinin 232 sayfaya sığdırılmış hâli. Günümüzde sık kullanılan konfor alanı teriminin anlamını daha iyi anlayacağınız, kendinizi ve çevrenizi sorgulayacağınız bi yapıt. Nedir bu konfor alanı? Bastiani kalesinin vücut bulmuş hali. Hepimizin alışkanlıkları var ama her alışkanlık bir pranga, kendimize yarattığımız bi hapishane ve bu hapishaneden her an çıkabileceğimizi düşünüyoruz çünkü kendi hayatımızın direksiyonunda bizim olduğumuzu, karar veren merci de kendimiz olduğunu biliyoruz, fakat sanıldığı kadar kolay olmuyor değişim. Değiştirmemek için çabalayıp, türlü bahaneler uyduruyoruz. Alışkanlıkların uyuşukluğu öyle bi işliyor ki, konfor alanımızdan çıkmamak için türlü savunma mekanizmaları üretiyoruz. En çokta mantığa buruyoruz. Sonra yıllar geçiyor, koca hiçlikle yoğrulmuş bir hayatın tam karşısında buluyoruz kendimizi. Artık her şey için geç oluyor. Tüm erkenler bir anda geç oluveriyor aniden. Beklemek, umut, yalnızlık ve en çokta alışkanlığın metaforu bu kitapta bolca mevcut. Biraz Camus biraz Kafka biraz Sartre tadında..
