Ünlü yazar Ahmed Râsim ise Pazarola Hasan Bey'i konu olan bir başka "Eşkâl-i Zaman" yazısında, "Pazarola!" başlığıyla onu okurlarına tarif ederken, çok daha sevecen, çok daha müşfik bir baba tonundadır:
Hasan Bey'i kim tanımaz: Zamânın tek güler simâsı. Tabîatın sahte bir gösterişle iki arşınlık gövdesine takdığı kocaman bir kafanın üzerine âbâni sarıklı, mevsimine göre katmerleri arasına fulya, zerrin, sünbül, gül hatta fesleğen dalı takılı, hattâ yanpiri duran bir fes kondurun.
Rengi esmer, geniş bir alın altına kara iki sivri uçlu kaş, hâlinden ve kalinden (söz ve duruşundan) her vakit memnun olduğunu gösterir parlak, uzun kirpikli iki siyah göz, mütenâsib (uyumlu) bir burun, üst bölüğü birbirine denk gaytan (ip) bıyıklarla donatılmış az büyücek bir ağız, yassı bir çene, fakat ince bir boyun çizin. Hattâ giydirip kuşatarak, biraz da çekidüzen verin. Görmeğe, fotoğrafa hacet kalmaz. Ne zaman rastlasam, yüzündeki gülümsemelerini ter ü taze (taptaze) bulurum.
Meczupluk hâline vergi bir temiz bakışla çevresine bakınarak her dükkâna, her satıcıya, işine, malına göre: '- Pazarola bakkâlbaşı,' '- Pazarola balıkçıbaşı,' '- Pazarola aşçı baba,' diyerek, yürür gider.
Sayfa 33 - Tarih Vakfı, 1. Baskı 2006 İstanbul, PAZAROLA HASAN BEY
Nakkaş Polisiyesi ve Kronolojiden Öneriler(+18)
,
Orhan Pamuk, deyince herkesin aklına tabi ilk Nobel alan ilk ve tek Türk yazarı geliyor. Öncelikle Nobel kısmına girmek onu tanımak için bence gerekli. Bir yazarın Nobel Ödülü alabilmesi için ülkesi eğer ki Dünyadaki Güçlü ve Söz Sahibi o meşhur ülkelerden değilse, kendi ülkesi ile ilgili sorunlu olması gerekir. Nobel çünkü kaos sever, entrika sever,
Gamzedeyim Deva Bulmam
Tüm şarkıların bir hikayesi vardır. "Gamzede’yim Deva Bulmam" şarkısı da bu tür şarkılardan biridir. Hemen belirtelim, Gam-zede, üzüntü sebebiyle kötü duruma düşmüş anlamındadır.
Hikayenin kahramanı Kemani Tatyos Efendi’nin kendi cemaatinden çocukluk aşkı bir sevdiği varmış. Aile o tarihlerde Erivan’a göç ettiğinden evlenememişler.
Kitap, Ahmet Rasim'in 1897-1899 yıllarında Mâlumat gazetesinde yayımladığı yazılardan oluşmaktadır. Tıpkı bugünkü köşe yazıları gibi.
Şehir Mektupları, Servet-i Fünun diline göre daha hafiftir. Handan İnci kitapta sadece tek bir dilin olmadığını söylemiştir. Bence haklı da hoş, sohbet havası ve renkli bir anlatım var. Rasim kitabı halk okuması için değil de anlatmalarını ister gibi hikâye edici bir tarzda gerçekçi bir bakış açısıyla yazmıştır.
Eski İstanbul'un yavaş yavaş nasıl şehirleştiğini siyah-beyaz çekilmiş bir fotoğraf gibi görüyoruz. Şehir hayatındaki aksaklıkları mizahi bir tavırla ele almıştır. Kitapta belediyeye bir eleştiri vardır. Şehrin aksayan yönlerini anlattığı için Ahmet Rasim sokağa çıktığı zaman insanlar ondan "yine gazete yazıcısı geldi" diyerek kaçmaktadır. Aynı zamanda Ahmet Rasim gezdiği yerlerden, yediği yemeklerden sanki bir gurmeymiş gibi söz etmiştir. Bu yazılarıyla, tasvirleriyle, diyologlarla şehri tek tek gözümüzde canlandırabiliyoruz. Siz de Eski İstanbul hayatını merak ediyorsanız Ahmet Rasim'in bu eserini zevkle okuyabilirsiniz. 
Şehir Mektupları 
Ahmet Rasim
