Ahmet Haşim
Dün sabah erken evimden çıktım. Derme çatma bir kır bahçesinde, genç bir dut ağacının gölgesinde oturdum. Bir hafta evvel uzaklardan gelen bir dostun hediye ettiği hakiki bir Havana sigarasını yaktım. Kahvemi içtim. Buğulu bir soğuk su bardağı karşısında, başım her türlü düşünme eyleminden kurtulmuş, uzakta, tepelerin arasından çizilen denizin koyu lacivert hattına daldım. Birden çenelerim gerildi. Uzun uzun esnedim. Bu rahat esneyiş, bana, şu tatlı yaz sabahında, bir mutluluk dakikasının sonsuzluğu içinde yüzdüğümün haberini verdi.
Doyumsuz uykuyu yâr sinesinde tattım.
Bin şükür...
Gerdanında aşka esnedim.
Şimdi uyanık bir düşteyim.
Uzaklık denen katilin idam fermanını bekliyorum.
Özlüyorum,
Kime ne...
// Yusef Masadow//
Elbet zayıf bir insandım bende.Çoğu zaman korktuğum şeyleri duymak istemiyor,olabildiğince gerçeklikten kaçıyordum.Uykuya geçme aşamasını sevmiyor,ama uykuyu seviyordum,çünkü o da başka bir kaçıştı benim için.Kaç gece yatmadan Allah'a yalvardım,güzel rüyalar görmek için,uykuda gülümsemek için.Hiçbir koşucu benden hızlı dünyadan uzaklaşamazdı,hiçbir sağır,duymak istemediklerime karşı benden daha sağır olamazdı.Hatta hiçbir çocuk benim kadar korkak olamazdı da.Annemin o sabah duasını duymayacaktım,kararlıydım.Yanından ayrılamadım,ama o dua ederken de uzunca esnedim,sesli sesli.Okuduğum kitabı hafif gürültülü okuyarak duasını bastırdım.Dedim ya,hayata karşı oyuncu olabilir,bir tiyarto oynayabilirdim.