:D
“Onlar ne anne?”
“Fanila, külot oğlum. Sabiha halana diktirdim, hadi bi giy.”
Sabiha halam Kız Meslek mezunu. Eli çok yatkındır. Annem, babamın gazozhanede şerbet yaparken kullandığı şeker çuvallarından iç çamaşırı diktirmiş. Neşeyle giyiniyorum. İyi güzel ama, biraz sert ve hafif kaşıntı yapıyor sanki. Sorun değil. Yalnız, külotun hemen arka tarafında Kayseri Şeker Fabrikası’nın mührü var. Olduğu gibi duruyor. Yıkamakla çıkmamış demek ki. Bir şey demiyorum anneme. Öyle mutlu ki. Mühür orda duruyor ama. Beden eğitimi derslerinde eşofman giymek için sınıfta soyunurken ne yapacağım? Annemin çuvaldan yaptırdığı, arkası şeker fabrikası mühürlü külotlar yüzünden, beden eğitimi derslerinde birkaç yıl tuvalette giyinip soyunuyorum...
"Kumru?"
Hayretler içinde karşımdaki görüntüye bakıyordum. Uraz altına bir eşofman geçirmiş elindeki havluyla saçlarını
kuruluyordu ve üzerinde eşofman altı dışında bir şey yoktu.
Evet, yoktu.
"Bu halde benim odamda ne işin var?" diye sordum şok içinde. Ellerimle gözlerimi kapattığımda olan bitene gerçekten anlam veremiyordum.
"Burası benim odam.'' dedi sessizce.
Kahvaltı masası, alışık olduğumun aksine bomboştu.Etraf düzenliydi, televizyon dışında bir ses duyulmuyordu.Sorun
bunlar değildi.Beni asıl şaşırtan şey, babamın rahat kıyafetlerle salonda oturuyor olmasıydı.Daha önce takım elbise dışında hiçbir şeyin içinde görmediğim babam, siyah bir eşofman altı ve beyaz bir tişörtle ayaklarını orta sehpaya uzatmış, televizyon izliyordu.
Gayri ihtiyari, "Baba?" diye mınldandım. Hasta mıydı? Hiç hasta görünmüyordu. Üstelik yatak döşek olmadığı sürece hasta
olsa da çalışırdı.Bana bakmadan, "Günaydın," dedi ilgisiz bir sesle. Başka
hiçbir şey söylemedi, kıpırdamadı bile.
Şoke olmuş bir şekilde, ne diyeceğimi bilemeyerek yanına gittim. Elleri kucağında, kumanda koltuğunun kenarındaydı.
Televizyona baktım, bir izdivaç programı izliyordu.Başımı çevirmemle tekrar televizyona bakmam bir oldu.
Babam bir izdivaç programı izliyordu
şu an üstümde sarı simlerle işlenmiş
lacivert kadife eşofman olmasından son derece
memnun olmama karşılık bütün bunları
ve başka birçok şeyi bırakıp
çiçekli ince elbiselerle
kafamda hasır üçgen bir şapkayla
sulak pirinç tarlalarında
seninle yan yana dolaşamayacağımızı
bilmek ne kötü...
Sayfa 323 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
Türkiye'de Çocuk Olmak
Öncelikle altta yer alan fotoğrafa bir göz atmanızı rica ediyorum.
Ne görüyorsunuz?
Ben çok şey görüyorum.
Zorundalık, ümitsizlik, çaresizlik, boşvermişlik, kaygı, endişe, hüzün, mutsuzluk, acı, yokluk, boşvermişlik ve belki de en dikkat çekeni çocuk olamamak - çocukluğunu yaşayamamayı görüyorum.
Bence bu çocuğun gözleri Mona Lisa'dan
Echauffement ise aslında sporcuların yaptığı ısınma hareketlerine verilen ad. Isınma hareketlerinden sonra vücudu sıcak tutmak amacıyla giyilen giysilere de eşofman adı veriliyor.
Öyle bir darbeyle ayrılmıştım ki evden, gidip otogarda uyudum otobüs gelene dek, denk gelen herkese satasiyordum içimden sonra gözlerim yere devirip devam ettim her türlü, Rezil rüsva olmayacaktım bu sefer az eşya almıştım yanıma. Gecenim son otobüsüyle otogara bindim gece yarısı da oradan. Affetmistim tabi ki, yaptığı an pişman olmuştu ya ne yapacaktım aile ne olursa olsun geri döndüğün yerdi, eşyalarımı bilerek eksik almıştım mutlaka geri dönmeliydim. Ona bir ceza veremecektim, aksine ona yaptığım kırmızı karanfili boyayıp masaya bırakmıştım. Ne ona bir mesafe koymak yerine olayı hiç olmamış saydım. Daha sonra sağlıklı bir akılla düşünmeliydim. Haklı haksız yoktu, sınırlar belirsizdi, zaten ondan başka kimim vardı? Tek başıma hiçtim bunu çok iyi biliyordum, bir merhaba diyen olsa ölümüm ve hayatım senin için diyecek kadar arayıştaydim, normal değildi. Kendi ayaklarım üzerinde durmak için tek fırsattı zaten başka türlü de yapamazdım
Işte fırsat güçlü olmaya mecburdum. Ama dersler ama insanlar ama o garip samimiyetler, muhabbetler zart zurt. Sinirlerim tepemdeydi, insanların eşofman giymiş rahatlığı beni deli ediyordu..kendimde kayboldum ve ben kaybettim...