Güvensiz büyümüş çocuk, habire terk edilme korkusu yaşayan aşığa dönüşür zamanla.
İster kalabalık içinde olayım, ister evde tek başıma, hep yalnızlık içindeydim; kendimi yok olmuş, başı eğik, boyuna yüzüstü bırakılmış biri gibi görüyordum hep.
Senin kaderin özlem çekmek.
Hiçbir şeyden korkuları yoktu.. ne uzaklıktan, ne de zamandan. Bu bağı zaman pekiştirir, uzaklık da koparmadan boyuna çeker uzatır.
Gözlerimin önünden yaşantım geçti... uçurum gibi engin, korkunç, bomboş.
Bizi alabildiğine mutlu eden güneşin artık ancak uzaktan uzağa, çöküşünün solukları arasında görünmek üzere ortadan silindiği gün bu bana bir uğursuzluk belirtisi gibi geldi, yüreğim sıkıldı.
İyi olursam kendi kendime iyi olurum. Çekeceklerim beni ilgilendirir ancak. Sonum ne olursa olsun, kimseye dokunmayacak.
Kendi öykümü başkalarının kitaplarında — hele birkaçı ölümsüz olan kitaplarda — bulduğuma göre, ne anlatabilirim ki?
Her umut kırıklığı hiç olmazsa bir şeyi gösterir: Başarıya ulaşma yollarının yanlış seçildiğini.
Belki gözü pek yükseklerde olan, ama hayallerinin kurbanı olduğu açıkça görülen o fırtınalı gönlü kaplayan huzur...
Bir şeyin ardından koşuyorum, bir türlü bulamıyorum.
Güvensiz büyümüş çocuk, habire terk edilme korkusu yaşayan aşığa dönüşür zamanla… Mutluluk uğruna risk almaz, sarıldığı boyundan ayrılmaz.
Hiçbir şey sona ermez, her şey birbirinden öbürüne aktarılır, tutkular bile.
Gönül öyle tembel, öyle rahatına düşkündür ki, birden, umuda kaptım koyverdim kendimi; bütün öteki umutlar gibi boş bir umut..