Hepimizin türlü türlü sıkıntıları, çözemedikleri, derin kederleri, hesapları, hastalıkları, yorgunlukları var. Ama gökyüzü yerinde duruyor.
Başını birkaç saniye için kaldır ve gökyüzüne bak...
Bazen durmak gerekiyor. Kendinle başbaşa kalmak... Kendi hatrını sorabilmek, kendine "aldırma" diyebilmek, kendi sırtını sıvazlayabilmek gerekiyor. Bazen sadece sessizliği dinlemek, yenilenmek için yetiyor.
Düşünsene, senden bahsediyorlar ve diyorlar ki: " Hani çok güzel bir kalbi var, hatırladın mı?" Böyle bahsedilen birini kim unutabilir ki?
Kalbine gerekli hassasiyeti gösterebilmiş olanlar, kalplerini geniş tutarlar.
İnsanoğlu kendine bahşedilmiş güzellikleri görmemeyi nasıl da beceriyor...
"O bir adım atsa ben koşarım" diyor ya insanlar; garipseyerek bakıyorum. Ya o da aynı şeyi düşünüyorsa, nasıl buluşacaksınız? Sen bir adım at, o koşsun, olmaz mı?