kütüphane...
Yaklaşık 20 yıl önceydi kız kardeşime misafir gitmiştim İstanbula...
Yeni açılan Avm, leri falan geziyorduk bir kaç gün sonra Avcılarda 5/6katlı büyük bir mobilya halı mağazasına gittik, kardeşim koridoruna uygun yolluk bakmak istiyordu neyse lafı fazla uzatmayayım bende böylesine büyük bir mağazaya gelmişken bir kütüphane bakayım dedim. Bizle
kitabın kapağını daha demin kapatmış, okuduklarımı sindirmeye çalışırken hemen bir iki şey yazayım. evet bugüne kadar asla okumadım bu kitabı ve sabahattin ali’yi de ilk defa okuyorum. okumayan bir avuç insan kalmıştır sanırım, bu sebeple kesinlike okumalısınız diye anlamsız bir öneri yapmayayım hiç.
kendimi bildim bileli türk edebiyatı ile pek barışık biri olamadım ne yazık ki… bu kitaba elim hep gitse de herkesin elinde görmem uzaklaştırdı hep… popüler şeylerden kaçıyorum maalesef…
ama bu kitap… harika bir şeydi. neden bugüne kadar okumadım ya da iyi ki okumadım da tam şu anki ben olarak, şimdiki duygu ve düşüncelerimle okuma fırsatı yakalayabildim.
sabahattin ali’yi anlatmak, yazı dilinden bahsetmek bana düşmez sanırım ama yine de kısaca belirteyim: anlaşılır bir dil ve su gibi akıp giden uzun hikaye veya roman. konuya girmeyeceğim çünkü kitaptaki her şeyi anlatabilirim öyle. şunu söyleyeyim ki sayfa 145 ve sonrası beni gerçek anlamda ağlattı. raif efendi’nin sıkışıp kaldığı ve ne yaparsa yapsın kurtulamayacağı o duygular… başka birini seviyor ve özlüyor ama başka başka insanlarla yaşıyor. hayatı boyunca tanıdığı ve sevdiği tek insanla, onu da gerçekten tanıyan ve seven o insanla olmak varken kendisini anlamayan bilmeyen insanlar içindeki yalnızlığının yarattığı tarifsiz ve asla giderilemeyecek çaresizlik hissi… evet raif efendi, her şey daha farklı olabilirdi. bu böyle olmayabilirdi! 
Sabahattin Ali
_Şeytanla anlaşmak, yani Nevrotik kişinin kendi benliğinden vazgeçmesi, ruhunu satmasına karşılık gelmektedir. Psikiyatride bunu "kişinin kendine yabancılaşması" olarak adlandırıyoruz. Tıpkı bellek kaybı ve kişiliksizleşmede olduğu gibi kişi, kimlik duygusunu yitirmiş, kendine aidiyeti kalmamıştır. Sanki bir sis bulutu icindeymiş gibi
Bir sporcu olan Patterson kendi geleneksel, tutucu tavırları içinde donup kalmış gibi görünüyor. Kaldı ki, evrenin kurallarının çok sabit olduğuna ve hep böyle kalacağına inanan biri o. Archer ise, tam tersine, hemen hiç düşünmeden her şeyin inkarıydı. Benim bu yeni arkadaşlarım içinde sadece Leonard, göründüğü kadarıyla bir şeyler vaat eden biriydi bana
göre. Ve evet, bu kez de, başımın belası o en derinlerdeki umut
etme hastalığımın bir semptomu olarak vaat çıktı karşıma!
