Akış
Ara
Mesajlar
Bildirimler
Kaydedilenler
Ne Okusam?
Profil
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.17
İyilik yapmamanın nedenlerinden birisinin, birbirini dinlememek olduğunu fark ettim.
Düşündüklerimizi insanları kırmadan da söyleyebilmeliyiz.
"Yaşamı, dostlukları görmeden, yanından yürüyüp geçmişiz.”
İnsanlar içine düştükleri yalnızlığı daha çok şeye sahip olma hırsıyla gidermeye çalışıyorlardı.
Yaşlı gezegen ise insanın, kendini ve diğer canlıları felakete götürecek bu yaşam şeklini bir an önce sorgulamaya başlamasını, çok daha büyük kayıplar ve acılar yaşanmadan, barışçıl, tüm yaşamlara saygılı, türlerin birbirlerine olan gereksiniminin bilincinde olan bir yaşam kurabilmesini diliyordu.
Ne yazık ki eğitim sistemi, çoğu zaman, çocuklar arasındaki öğrenme farklılıklarını göz önüne almaz ve fabrikalardaki seri üretim gibi, standart bir yöntemin hepsi için geçerli olacağını varsayar. Bu durumda çocuklar kolayca hiperaktif, aptal, yavaş, yaramaz, dikkatsiz gibi sıfatlarla tanımlanabilirler. Çocuklar kendilerine uygun görülen bu sıfatı benimsediklerinde, ona uygun davranmaya başlarlar. (Bu duruma kendini doğrulayan kehanet diyoruz. Neye inanırsak ona uygun davranırız.)
Daha çok şeye sahip olursak daha çok kabul görür, sevilir ve mutlu oluruz sanıyoruz.
Bugüne kadar nasıl ihmal etmişiz. İnsanların yüreklerini hiç hesaba katmamışız. Sadece kol güçleri, biraz da kafa gücü yeter sanmışız, ama yürekler devreye girmeyince gerisi boş.
Bildiğini düşünmek, öğrenen olmanın önündeki en büyük engeldir. Çözümü bildiğime inandığımda problemi tarafsız bir gözle analiz etme, anlamaya çalışma, farklı bakış açılarına açık olma potansiyelim önemli ölçüde azalır.
Enerjimizi birbirimizi ya da kendimizi düzeltmek için harcarız. Farklılıkların doğal olduğunu, daha da önemlisi zenginlik olduğunu fark ettiğimizde birbirimizi kabul etmeye ve bu farklılıkları bir araya getirerek büyük bir güç oluşturmaya başlarız.
Humberto Maturana, sevgiyi akıllı eyleme yol açan tek duygu olarak nitelendiriyor ve sevginin karşıdakini varkılmak, varlığını tanımak demek olduğunu söylüyor. İnsanların birbirlerini gördüğü, varkıldığı bir organizasyonda sosyal ilişki ağları açık olur ve hayati önem taşıyan bilgi paylaşılarak, çok daha iyi sonuçlar alınır.
"Sevgi adına sevgisiz bir yaşam yaratmaktan korkuyorum.”
"Yargılamak yerine anlamaya çalışabilir ve birbirimizi destekleyebiliriz.”
İnsanlar kendilerine değer verilmediği, kendilerini değerli hissetmedikleri zaman iyilik yapmıyorlar.
Etrafım sürekli daha iyi şeylere sahip olmak isteyen, bunun için de daha çok çalışan ve sonunda birbirlerine ve hatta kendilerine bile yabancı haline gelen insanlarla dolu.