Yollar sensiz yarını bekler
Yürek sensiz hasreti yükler
Bu can sensiz baharı neyler?
Şehir sessiz, sokak sensiz
Ey gülüm, hayatın tadı yok sensiz
Tadı yok sevdamın, adı yok sensiz
Baharı severim, özlerim ama
Güllerin kokusu gelmiyor sensiz
Günler geçmez sen gidince
Yürek sızlar inceden ince
Ölüm ne zormuş ölmeden önce
Şehir sessiz, sokak sensiz...🎶
Sen bir taze haber gibi gelmiştin unutmadım
Her gelişin bir taze haberdi, unutmadım
Aşktı alıp verilen, altın bir vakitti yaşadığımız
Bir muştuyu algılamanın sürekli gerilimiydi sanki, unutmadım
Can oynardı evlerde, yollarda, meydanlarda
Can alınıp can verilirdi, hiç unutmadım
Sen uyurdun, uykun bir tepeden seyredilen uçsuz bir vadi
Kıyısından seyredilen bir denizdi sanki, unutmadım
Ah sevgili! hayat görünürdü kapından bir çırpınış yüreklerimizde
Sen evinden çıktığında güneşler doğardı içimizde, unutmadım
Toprağa düşen tohum, onda gizlenen renk, şekil, koku
Senin için biçimlenirdi, renklenirdi, kokardı senin için, unutmadım
Ebedi masum çocuklar zamanın solmayan çiçekleri
İstemişlerdi de ezan okumuştu
Bilal bir sabah, unutmadım
O dirildi, o dirildi diye birden çalkalanan sokaklar
Ölüm ki sonsuza açılan bir kapıydı, hiç unutmadım
Ey aşk, ey dirilik soluğu, ey evrenin hareket kaynağı,
Nasıl unuturum, nasıl unuturum, hiç unutmadım! ..
Erdem Bayazıt
•••
Ey nefsim..!
Deme zaman değişmiş,
Çünkü ölüm değişmiyor...
•••
Akif'in kaleminden...
Şu Boğaz harbi nedir? Var mı ki dünyada eşi?
En kesif orduların yükleniyor dördü beşi.
Tepeden yol bularak geçmek için Marmara'ya.
Kaç donanmayla sarılmış ufacık bir karaya. Ne hayâsızca tehaşşüd ki ufuklar kapalı! Nerde-gösterdiği vahşetle 'bu: bir Avrupalı' Dedirir-Yırtıcı, his yoksulu, sırtlan kümesi, Varsa gelmiş, açılıp
Ey genç mücahid, ey bu ümmetin şerefli erkekleri, ey cihad etmekte karar kılmış sadıklar;
Bugün bu ümmetin azimli adamlarının çoğu ölmüş, vehn hastalığına yakalanmış dünya sevgisi ve ölüm korkusuyla aciz kalmıştır. Ümmeti diriltip ve bu ölümden kurtarmalıyız ve iki güzel sona çıkan bu hak yolda Ya zafer ya şehadet diyerek yürümeliyiz.
Bu mücadele ve şehadet çağrısıdır!
Bu yol, cedel, tartışma, gereksiz soru sorma yolu değildir, Ümmet bu marazlarla yoruldu ve şuan içinde olduğumuz duruma düştü.
( Şeyh Ebu Mus'ab Es-suri )
Bulmak ŞiiriErdem Bayazıt
open.spotify.com/episode/5ymEMqM...
Bir an kayboldun gibi! yaşadım kıyameti
Yoruldun ama buldun ey kalbim emaneti yeniden su yürüdü
dalıma yaprağıma
Bir bakışın can verdi kurumuş toprağıma
Çiçeğe durdu kalbim içtim parmaklarından
Göz çeşmem suya erdi sevda kaynaklarından
Bir aydınlık denizin
bı gün uzanıp boylu boyunca
göğü seyredeceğim,
adına ölüm diyecekler.
asıl ölmek bitti,
bilirsin ey yaşamak.
Mecnun ve Toz Bulutu
Bir gün Mecnun
Yalnız ve yorgun
Karşıda bir toz bulutu gördü
Sanki geliyordu O'nu yutmak için
Dedi dur ey toz bulutu
Karanlığın bereketi ölüm otu
Acele etme vakit var
Sayılıdır saatler dakikalar
Azrail bile senden sabırlıdır
Burda sencileyin benim de işim var
Arzum şu ki ödev bitip gün dolsun
Benim de kaderim mutluca
Bir toz zerresi olmak olsun
Sezai Karakoç
Gel ey gurbet diyârında, esîr olup kalan insan,
Gel ey dünyâ harabında, yatıp gâfil olan insan!
Gözün aç, etrâfa bir bak, nice beğler gelip geçti,
Ne mecnûndur bu fâniye, gönül verip duran insan!
Kafesde bülbüle şeker, verirler fakat hiç durmaz
Aceb niçin karâr eder, bu zindana giren insan!
Ne müşkil olur gafletde, kalıp hiç inanmayıp
Ölüm vaktinde Azrail, gelince uyanan insan!
Kararmış gönlün ey gâfil, nasihat neylesin sana
Taştan katı olmuş kalbi, öğüt kâr etmiyen insan!
Aklını başına topla, elinde var iken fırsat
Sonsuz azâb çekecekdir, (Adam sen de) diyen insan!
Niyazî bu öğütleri, ver önce kendi nefsine
O gün kurtulacak ancak, kulluğunu yapan insan!
Niyazi Mısri
Ey Ademoğlu! anan seni doğurduğunda ağlıyordun.
İnsanlar ise etrafında gülüp seviniyorlardı.
Öyle bir amel et ki onlar ağladığı zaman,
Senin ölüm gününde, sen ise gül.
Gülüm (Kendimden)
Benim bahar çiçeğim ey gonca gülüm
Senin yokluğundur en büyük ölüm
Senden sonrası cehennem zulüm
Seni kaybedersem ölürüm gülüm
Fizan' dan duyulur sesim avazım
Seninle başladı ömürde yazım
İmam Muzenî anlatıyor:
Ölüm döşeğindeyken Şâfiî'nin yanına gittim ve; "Nasıl oldun?" diye halini sordum. Şöyle dedi:
"Dünyadan gider, kardeşlerden ayrılır, ölüm şarabını içer, Aziz ve Celil Allah'a varır oldum. Bilmiyorum ruhum cennete gidecek de onu kutlayacak mıyım, yoksa cehenneme gidecek de acısını mı paylaşacağım"
Sonra ağlayarak şu beyitleri okudu:
Musibetler karşısında
Allah'tan kork ve ümit et O'ndan
Israrcı nefsine uyup da pişman olma
Allah'ın affını müjdele şayet müslümansan
Korku ve ümit; kal ikisi arasında.
Kalbim sertleşip daralınca yollarım
Ümidimi affına merdiven yaptım
Suçum büyük olsa da
Sana yöneltiyorum isteklerimi
Mahlukâtın ilahı
Ey lûtuf ve cömertlik sahibi!
Divanu'ş-Şâfiî