bir bütün yastığımız bile yoktu,
birliktelik yüzünün görünmez tansığını
iliştirebileceğimiz.
herkes yineliyordu,
"bu ne çok renk yüzünüzde,
böyle ışıltı -yitmek bakmak-"
oysa renk demetleri ölümlerimizdi birlikte,
içine gizlendiğim ve orada değillendiğim!
tutuyorum sevi çanını ellerimde,
vurgusu ben'e dönük, yankısı çocukluğa.
kendi ışıltısı deviniyor kendinde
şimdi hayır derken
katlanarak doyumu
töze doğru yayılıyor
başkayla aramızdaki
kimsesizliğe.
şimdi hayır derken
sevişiyorum seviyle ben.
hiç katılmadan sende yaşıyorum
Reader Follow Recommendations
soyun ilk bağrı yudumcuk
uzanıyor sevgiye.
ilk kımıltı yorumu
unutuş çiçeklerinin artık
mut
ve
yoğun
küme, ay
yörüngesinde.
artık
bekliyor hep onu unutmaklı olanı,
duruk sevgisini; kılıfından
sıyrılmışçasına...