Dostoyevski'nin hem Beyaz Geceler’inde hem de bu kitabında gözüme takılan bir benzerlik var. Bir kadının umutsuzca, korkarak sevdiği adamın gelmesini beklemesi ve bunu beklerken diğer adamın bu bekleyiş karşısında ezilmesi.
Kitapta çok uzun cümleler vardı. Bir konu anlatımında asla hemen olaya değil olaydan başka şeyler anlatılıp sonradan konuya giriliyor. (prensin oğlu özellikle) bunlar beni çok sıktı ama kitaptan kopmamaya çalıştım. Hiç bitiremeyeceğimi sandığım bir kitap oldu. Kitabı okurken hayatta herkesin bir şekilde ezildiğini görerek sizde o duyguya kapılıyorsunuz. Kitap güzeldi ama arada sırada sinir olup bir kenara bırakabilirsiniz. Keyifli okumalar.
Cemal Süreya’nın “Dostoyevski’yi okudum, o gün bugündür huzurum yok.” derken ne demek istediğini bu kitabı okuduktan sonra daha iyi anladım. Kesinlikle diğer kitaplar gibi sürekli aynı tema aynı konular dönmüyor, tüm karakterlerin işlenişi o kadar güzel ki ve bu karakterler o kadar bizden ki...Kesinlikle okunmalı, okutulmalı.
Özgür değiliz. Her yerde, her şeyde bir sistem var ve biz bu sistemin tutsağı olacağız. Daima. Sistemsizlikte de bir sistem, özgürlükte de bir kısıtlama var. Bizim yapabileceğimiz şey, hapishanin duvarlarını biraz daha genişletmek. Şanslıysak ve yapma gücümüz varsa.
Mülksüzler, özgürlük ve sistemi bu yönde çok güzel açıklayan bir kitap. Zıt
Yazarın kendisini anlattığı daha doğrusu bir kısmında kendini anlatıp sonra oluşturduğu karakter mâl ettiği bir yazarın hikayesi.Kitaptaki yazar karakteri sıklık ile karsilastigi dikkatini çeken bir ihtiyarin ellerinde ölmesi ile başlıyor hikaye. Bu ihtiyarin ziyaretine gelen gizemli kızın yaşadıkları,yazar karakterinin sevdiği kızın sırf mutlu olabilmesi için olanca gayretini konu alıyor.
İnsanciklar eserinden sonra 1861 yılında yazdığı bu eser elestirmenlerin sert tepkileri ile karşılaşsa da geniş bir okuyucu kitlesine ulaştı.
Diğer okuduğum eserlerine göre biraz hayal kırıklığına uğratmis olsa da Dostoyevski ile bir eseri ile daha sohbet etme imkanı tarif edilemez idi.
Şimdiden iyi seyirler dilerim
Lennie Small ve onun gibi kalabilen tüm insanları saygıyla selamlıyorum. Dünyanın iyi insanlara göre tehlikeli bir yer olduğunu bize gösterdi. Umarım birgün tüm ezilenler güzel tavşanların bulunduğu çiftliklerde yaşayabilir.
Dostoyevski, romanlarında bir karakterin içsel çelişkilerini, ruhsal durumunu, hislerini, düşüncelerini aktarırken 'bu yazılanları ben de hissediyorum, benim aklımdan da böyle düşünceler geçiyor, bu karakter çevremde yaşıyor...' gibi şeyler düşünüyorsunuz. Gerçekten ruhsal durumları çok iyi kaleme almış. Ezilenler romanı okuduğum beşinci romanı ve diğerleri gibi bu kitabın anlatımından da karakterlerinden de oldukça etkilendim.
Roman Vanya isimli karakterin -ki kendisi ilk kitabı yayınlanarak başarı kazanmış genç bir yazar- yaşadığı son bir yılı kaleme almasıyla oluşuyor. Vanya karakterine Dostoyevski biraz kendisini katmış sanırım. Çünkü Vanya'nın ilk romanından bahsedilen bir kısımda Dostoyevski'nin ilk romanı olan İnsancıklar geldi aklıma, benzerlik vardı.
Vanya, yanında ölen ihtiyar Smith'in evine taşınmasıyla başlıyor anlatmaya. Daha sonra yaşam öyküsünü en başından anlatıp tekrar son bir yıla getiriyor sözü. Son bir yılda neler yaşandı? Vanya, Nataşha, Nelly, Alyoşa, Katya, İhmenevler, İhtiyar Smith ve daha fazla karakter arasında geçen olaylar ve hisler nasıl gelişti, nasıl son buldu ya da nasıl devam etti? Okunmaya değer bir roman. Beni en çok etkileyen ise Nelly'nin yaşadıkları oldu. Acıklı...