Bana bir kitabı son 100 sayfada çok beğeneceksin deseler asla inanmazdım. Çünkü eser 432 sayfa ve ben son 100 sayfaya kalbimi bıraktım.
Oldum olası yaşanmışlıkları severim. Bu eser de Threadgoode'ler ve sevdiklerinin hikayesi. Hani böyle eski mahalle dizileri vardır, okurken onları okur gibi olacaksınız. Birbirini seven, kollayan, düşünen insanlar... Üstelik beyaz insan, siyahi insan diye ayırmadan... Bir de bizim gibi onların hikayesini dinleyen ve sıradan hayatını fazlasıyla değiştiren bir karakter var: Evelyn.
Evelyn kendini her konuda kısıtlamış, belli kurallar çerçevesinde yaşamış, kendine göre korkak bir kadın. Ama onun nasıl kendine güvenen ve özgür bir kadına dönüştüğünü sizler de okuyunca göreceksiniz. Eserin sonu öyle güzel bitti ki... İyi ki okudum diyorum tüm samimiyetimle. Biraz geç okudum ama keyifle bitirdim.
pinarliyorum ile okuduk, başta yordu ama sonu güzeldi
1980-90 yıllarında pazar günleri öğleden sonra western filmler izlerdik, hatırlar mısınız? İşte o tatta bir kitaptı “Kızarmış Yeşil Domatesler”.
( Bu arada ben şaka sanmıştım ama kitabın sonunda yemek tarifleri var ve kızarmış yeşil domates tarifi de eklenmiş, deneyeceğim )
Kitap, her okuyucunun farklı kazanımlar edineceği bir hikaye. “Bir hikaye” demişim, bir kasaba halkının hikayesi.
Okuyunca ağızda hoş bir tat bırakıyor ama, okurken zorluyor. Bir de bu bir yazım tekniğimi bilmiyorum ama yazarın deli saçması gibi bir anlatımı vardı. Bir baştan,bir sondan, bir ortadan… Kusura bakmayın ama teknik meknik değil bu, bence yazarın da kafası karışıkmış.
Yeme bozukluğu olan bir kadının, 50 yıl önce bir grup insanın hayat hikayelerini dinlerken, sıkıntısından uzaklaşması… İkinci Dünya Savaşı öncesi sosyoekonomik durum ve ırkçılık… Eş cinsellik…gibi konular işlenmiş. Ama ben hayatımda bu kadar çok karakteri Jo Nesbo kitaplarında bile görmemiştim. Öyle yordu ki, yaz yaz bitmedi yazmayı bıraktım. Ayşenin teyzesinin kızının eşinin halasının dayısının oğluna kadar anlatmış.
Aslında hepi topu on kişiyi bulmayacak karakter çevresinde kaşacakken bir bakmış yoldan geçeni de almış romana.
Bir kitabın sonu iyiyse, o kitap benim için “iyi” olmuyor. Okurken de keyif alırsam “iyi kitap” diyorum.
Gözlerimi kapattığımda Whistle Stop Kafe’de Idgie ve Ruth’la oturdum, Evelyn ile kocası Ed’e gıcık oldum, Frank Bennett ölsün diye ben de bir tane patlattım ama neden bu kadar karakter vardı yaaaa nedeeeeğğğğğn?
Feyza Uçak ile okuduk
