Yalnızlıktan acı çekmek de bir itirazdır,
–ben kendim hep “çokluk”dan acı çektim...
___
Akıl almaz derecede erkenden, daha yedi yaşımda, hiçbir insanca sözün bana ulaşmayacağını biliyordum; bu yüzden üzüldüğümü gören var mı hiç? Bugün bile herkese her zamanki gönül alıcı davranıyorum, en aşağı olanlara bile değer veriyorum; bunda bir damla olsun kendini beğenmişlik, gizli bir küçümseme yok. Küçümsediğim kimse farkeder bunu: Yalnızca orada oluşum bile, damarlarında kötü kan akanları öfkelendirir...
Bir insanın büyüklüğünü belli eden bence amor fati’dir;
insanın hiçbir şeyi geçmişte, gelecekte, sonsuza dek başka türlü istememesidir. Zorunluluğu yalnızca katlanmak, hele onu gizlemek yetmez – her türlü ülkücülük zorunluluğa karşı bir aldatmacadır–, iş onu sevmekte...
(Yazgını sevmek-amor fati)
Lütfen okuyun :)
Muhteşem bir hikâye, Anı yaşamak ile ilgili
Bir adam ölür ... Öldüğünü fark ettiğinde, Tanrı'nın elinde bir çanta ile kendisine yaklaştığını farkeder. Tanrı ile adam arasında şöyle bir konuşma geçer.
Tanrı: Haydi oğlum gitme zamanı.
Adam: Bu kadar mı erken? Bir sürü planım vardı...
Tanrı: Üzgünüm ama gitme zamanı.
Adam: O çantada ne var?
ne farkeder ki?
Ağlamam mı gerekirdi, yoksa hayretle bağırmalı mıydım, isyan mı etmeliydim?
Mektuptur Dostun Kapısının Tokmağı
youtu.be/smRy6Gddpis
"Dilce susup bedence konuşulan bir çağda
biliyorum kolay anlaşılmayacak" demiş ya, o çok değerli şairimiz İsmet Özel...
İşte bu çağın en gereksinim duyulacak bir noktasını vurgulamış bence Sevgili Dost...
İstersen sana anlatayım; sen dinlerken ben de sende dinleneyim ha, ne dersin?...
Arada sen