Ev; pencerenin kenarında kahvemizi yudumladığımız sandalye, köşeyi dönünce denize çıkan sokak, gelişen dünyada binaların değiştiği şehir merkezi, doğal afetler ve siyasetin insanların yaşamına yön verdiği ülke. Hangisidir ev? Hepsi.
Yazar olan karakterleri seviyor Zambra. Ben de kendi deneyimini karakterler üzerinden yansıtmasını seviyorum. "Acaba ne kadarı Alejandro Zambra ne kadarı karakterimiz?" diye merak uyandırması okumayı canlı tutuyor. Yazıyor ana karakterimiz, arada söze de giriyor, orada olduğunu hatırlatıyor. Yeni yazar ve kitaplara da yelken açtırıyor.
Akıp giden cümlelerin altında derin konular işliyor Zambra; 1985 Şili depremi, Pinochet'nin diktatörlüğü, çocukluk sancıları, aile bağları, sevgi,... İncecik ipin üstünde korkusuzca yürümemizi sağlıyor gibi Zambra'nın cümleleleri ya da deli dalgalardan hiç etkilenmeden yüzmeye devam etmek gibi. Anlattığı şeyler güç ama yol güzel. Anlatmak istediğim, Zambra'nın ya da yazar olan karakterimizin düşünceleriyle tam da şöyle:"Eğer çıkarılması gereken bir ders varsa onu çıkaramadık. Şimdi düşünüyorum da zemine duyulan güveni kaybetmek iyi bir şey, her şeyin tepetaklak olabileceğini bilmek şart. Ama biz bütün olan bitenin ardından öylece her zamanki hayatımıza geri döndük."
Kendisiyle üçüncü buluşmamız; Bonzai, Ağaçların Özel Hayatı ve Eve Dönmenin Yolları. Her biri dupduru ama vurucu. Önce kitapların isimleri sonra kurguları. Henüz tanışmadıysanız herhangi bir kitabı ile başlayın, devamı gelecektir. Keyifli okumalar olsun.
Kalabalıkta Yüzler 
Valeria Luiselli
