Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.25
Sinem Demir
Sinem Demir
@faside
Ftr/Tde
null
203 okur puanı
Ocak 2018 tarihinde katıldı
Kadının yeri
Uzun zamandan beri sitedeki sessizliğimi bozacak bir eser arayıp duruyordum. Ya okuduklarımı çok beğenmiyor ya da kitap hakkında yeteri kadar araştırma yapacak vakti bulamıyordum ta ki Muhadarat ile ilgili bir makale ödevim oluncaya dek. Bu vesile ile siteye de bir inceleme yazısı yazmak için kolları sıvadım.
Eseri anlatmaya öncelikle yazardan,
Denize Doyduk!
Bu aralar pek kitap okuma isteğim yok. Başına geçtiğim zaman 5-10 sayfa okuyup kapatıyorum kitabın kapağını... İstek gelsin diye sürekli kitap alıyorum ama nafile, bu seferde daldan dala atlarken buluyorum kendimi... Bunun nedeni sıcak havalardan dolayı oluşan miskinlik mi, bir hafta sonra staja başlayacak olup günde 8-10 saat hastanenin o kendine
Değişen dünyanın insanları... Kitapla yaklaşık 3 yıl önce filmini izledikten sonra tanışmıştım. Fahrenheit 451- Değişen Dünyanın İnsanları ismiyle. Elbette ki ilk olarak ismi dikkatimi çekmişti. O zamanlar distopya pek alışık olduğum bir tür değildi Baya hayret içerisinde izlemiştim filmi. Tesadüf eseri filmin 2018 yapımına rastladım geçenlerde
Okur Takip Önerileri
Ali Ural’la tanışıp kitap hakkında sohbet etme fırsatı bulduğuma göre bir inceleme yazmasam olmazdı.
Bitmesin diye azar azar okuduğum kitabımı bitirmenin hüznünü yaşıyorum. Oysa ne güzel de yoldaşlık yapmıştı bana.
Kitapta makamları diğerlerinden biraz daha üstün olan sahabiler, cennetle müjdelenen sahabiler, 4 halife ve onun haricinde farklı farklı karakterdeki bir kaç sahabi olmak üzere toplam 33 zattan bahsedilmekte.
Cennetle müjdelenen sahabiler arasında sadece kendi için savaşanlar yok. Ona şiir yazan şairler bile var Hasan B. Sabit gibi. Evet evet yanlış okumadınız. Sırf kendisine şiir yazdı diye cennetle müjdeliyor peygamberimiz onu. Ali Ural, “ Şiir insanın karnını doyurmayı bırak insanı cennete bile götürür.” demişti bunun üzerine :)
“Peygamberi tanımak ve anlamak için öncelikle etrafını iyi bilmek gerek. Ben aslında sahabiler üzerinden peygamberimizi anlattım.” Diyor yazar. Peygamberin, onların hayatına nasıl dokunduğunu, onlara olan muamelesi hayran olmayacak cinsten değil. Farklı karakterdeki insanların herbirine de anlayacağı dilden sesleniyor.
Peygamberin Aynaları, dini diğer kitaplara göre biraz farklı ve bu farklılık da edebi dilinden kaynaklı. Okurken asla yormuyor, sıkmıyor. Büyük bir keyifle okurken buluyorsunuz kendinizi sonra bir bakmışınız sayfalar yavaş yavaş tükenmiş ellerinizin arasında...
Tatili bir kaç gün daha uzatmaya karar verince merak ettiğim bir kaç kitabı almak için kitapçının yolunu tuttuk. Aklımdaki kitapların hiç biri de olmayınca ne alsam diye dolaşıp dururken annem kitabı gösterip “Okudun mu?” Diye sordu. Ben okumadığımı söyleyince “hâlâ ne arıyorsun o zaman bunu al” deyip kitabı elime tutuşturdu. Bilim kurgu almak
Leyla ile Mecnun... Kendi çölünde kaybolanların hikayesi...
Kitabı okuyup bitirdiğime, daha ziyade sindirdiğime göre şimdi gelelim yorum kısmına. Fakat baştan söyleyeyim, bu inceleme daha ziyade diziye olan hayranlığımın ve özlemimin bir dışavurumu olacak :)
Leyla ile Mecnun pazartesi günlerini sendromsuz bir şekilde geçirmeme sebep olan diziydi.
1k etkinlikleri iyi ki var! Farklı türleri keşfet etkinliği kapsamında, yine uzun zamandır aklımda olan bir kitabı okumuş bulunmaktayım. Etkinlik için Necip Gerboğa’ya
ayrıca teşekkürler.
Oğuz Atay’ı tam olarak anlamayı, özümsemeyi çok isterdim. Nitekim bunun içinde epey gayret gösterdim. Ne derece başarılı olduğum meçhul olsada bu yolda sarf
Sırça Köşk Sabahattin Ali’nin okuduğum 6. Kitabı aynı zamanda da 2. Öykü kitabı, diğer okuduğum öykü kitabı ise Yeni Dünya idi. Sırça Köşk’e başlamadan önce epey tereddüt etmiştim çünkü Yeni Dünya namına hatrıma gelen ilk şey içimi karartan, acıklı öyküler olmuştu. Sabahattin Ali’nin hayatına dair biraz bilgi birikimim olunca ömrünün
Uzun zamandır okumayı planladığım bir kitaptı Yaban. Yakup Kadri’nin de okuduğum ilk eseri. Kitap bana göre 2 bölümden oluşmaktadır: 1. bölüm, Çanakkale Savaşı’nda kolunu kaybeden bir subayın Anadolu’da bir köye yerleşmesiyle başlayan ve köy halkıyla olan düşünce savaşını anlatan kısım. 2.bölümde ise düşman askerlerinin köye gelip, kadın,erkek ve
Hemen hemen hepimiz iyi bir yaşam sürdürmek gayesiyle yıllarca didiniriz. Okuduğumuz okullar, gördüğümüz dersler ve girdiğimiz sınavlar... Hepsi ileriki hayatımız için yaptığımız yatırımlardır. Fakat bu süreç ne kadar olması gerektiği gibi gitsede biz insanlar tamahkârlık ve memnuniyetsizlik yapıp yaşamımızda hep bir eksik arama odaklı yaşarız. Elde ettiğimiz güzel şeyler için sevinmek yerine elde edemediklerimizin hayaliyle yaşar onlar için üzülürüz. Bu aşırıya kaçma noktasında ise karşımıza bir “dur çizgisi” çıkar. Bu çizgi bir hastalık, yaşanan bir travma ve hatta bir yakınımızı kaybetmemiz gibi şekillerde çıkabilir karşımıza. Bu durumdan sonra anlarız yaşadığımız her anın ne kadar kıymetli olduğunu.
İvan İlyiç, dur çizgisiyle karşılaşana kadar hayatını hırsları uğruna daha çok elde etme arzusuyla geçiren bir karakter. Başarı ile, doyumsuzlukla geçmiş bir 40 küsür sene. Ta ki böbreğindeki bir rahatsızlık onu yerle bir edene kadar yaşantısı bu şekilde devam eder. Bu süreç ona yaşamanın, sağlığın kıymetini öğretir. Ailesinden uşağına kadar çevresindeki tüm insanların kendine karşı olan tutumlarını da gözlemler bol bol.
İvan İlyiç’in Ölümü ile bu sıralar sık sık sorguladığım “acaba gerçekten olması gerektiği gibi mi yaşıyorum” sorusuna ışık tuttu ve hayatın manasını aramama biraz daha yardımcı oldu desem yalan olmaz.
Uzun zamandır okumayı düşündüğüm bir kitaptı, Tolstoy okuma etkinliği vesile oldu. Herkesin kendinden bir şey bulacağı bir kitap olduğunu düşünüyorum. Keyifli okumalar. :)
Kitabın ilk sayfalarından itibaren -maalesef- günümüzde unutulmaya yüz tutmuş iletişim araçlarımızdan olan mektubun samimiyeti çepeçevre sarıyor bizi. Mektup, daha zarfını açmadan insanı mutlu etmeyi başarabiliyorken hangi mesaj, e-mail onun verdiği duyguyu yansıtabilir ki insana? “İnsanlar birbirine mektup yazmalı. Çünkü mektupta sesin tonu
Her kitap bir dünyadır. Her biri farklı farklı pencerelere açılır. Size de o pencereden bakma imkanı sunar. Kimisinde aşkı en derininizde hissedersiniz, kimisinde nefreti vs. bu kitapta ise buram buram acıyı hissediyorsunuz. Sanki o eklem ağrılarını, yangıyı 15 yaşındaki çocuk değil de siz çekiyorsunuz.
Kitabı okurken bir çok kere içim düğüm düğüm oldu. Ne çok acı var diye ağlama isteği uyandı çoğu yerde. Kitabın bu kadar etkileyici olmasında otobiyografik bir roman olmasının da büyük bir etkisi olduğu kanaatindeyim.
Sayfalarda gezinirken çok kere düşündüm: Günlük hayatta ne kadar basit konuları dert ediyoruz. Ayağımız taşa takılsa canımız çıkacak sanıyoruz. Rutin konuştuğumuz konular, hayatımızın merkezine aldığımız olaylar bir kez daha fazlasıyla basit geldi oysa gerçek olan hastane koridorlarındaki acı dolu bekleyişler, korkular, ümitler, hastanenin kendine has ağır kokusu ve hatta ölüm. Bütün bu gerçeklerle küçük yaşta burun buruna gelmiş olmamdan mıdır bilmem kitap beni derinden etkiledi. Henüz 8 yaşımdayken anne babamdan iyi bir haber bekleme ümidiyle geçirdiğim 6 ayı anımsadım belki de.
“Büyük bir hastalık geçirmeyenler her şeyi anladıklarını iddia edemezler.” Bu cümle bir çok şeyi özetliyor aslında. Bir felaketi de ancak kişinin kendisi bilir. Annesi, babası, sevdiği hep 2. dereceden rol oynarlar. -mış gibi yaşarlar en fazla. O acıyı çekiyormuş gibi, o durumda kendiler varmış gibi... Ama en çok da çeken bilir.
Kütüphanemizin en üst rafında unutulmaya yüz tutmuş kitaplar arasında gözüme çarptı Midak Sokağı. Nobel Ödülü almış olması okuma isteğime büyük bir katkıda bulundu desem yalan olmaz.
Kitap, ismiyle müsemma sokakta yaşayan insanların hayatlarını, yaşam tarzlarını konu ediniyor. Kitabın ilk başlarda gayet akıcı bir seyri vardı. Yer yer güldüm, şaşırdım hatta ürkütücü gelen bölümler bile oldu. Fakat ortalara doğru ilerledikçe kitabın seyrini tahmin etmek zor olmadı. Özetle bahsedecek olursam; bulunduğu ortamı, sokağını, yaşam tarzını beğenmeyen, etrafındakilere küçümser gözlerle bakan, sürekli güzelliğiyle övünen Hamide’nin olmadık hülyalara kapılıp başına gelen felaketleri konu edinmiş.
Kitapta en sevdiğim karakter Rıdvan Hüseyni oldu. İnsanların akıl danıştığı, etrafına sürekli iyimser gözlerle bakan, her yaşadığından ders çıkaran bir tip. Hüseyni gözümde tabiri caizse ‘ak sakallı dede’ olarak canlandı bazı bölümlerde. İnsanlara verdiği öğütler ise kulağa küpe olacak cinsten.
Kitapta sık sık gözüme çarpan ve rahatsızlık veren bir ayrıntıya da değinmek isterim: Karakterlerin bile isteye bir suç, kötülük işledikten sonra “Allah böyle emretti” diye onun arkasına sığınmaları biraz sinir bozucu geldi ama bu çevirmenin yorumu da olabilir pek tabii.
Zaman zaman sıkılsam da okuduğuma memnun olduğum bir kitap oldu. Yazarın Nobel Ödülü kazanan ilk Müslüman olması da önemli bir ayrıntı diye düşünüyorum. Farklı kültürlerden okumayı sevenler bu kitaba bir şans verebilir. Şimdiden iyi okumalar dilerim. :)
Büyük bir hevesle başladığım kitabı yarıda bırakmak istemezdim ama istediğim frekansı bir türlü yakalayamadım. Orhan Pamuk’un okuduğum diğer kitaplarındaki tadı maalesef alamadım. Cümleler arasında boğuldum, sayfalar akmadı bir türlü. Belki başka sefere aradığımı bulurum, şimdi zamanı değilmiş demek ki.
Ah Zeze.. Yüreği sevgiye aç minik kahramanım, küçük devim. Gerçek hayatta seninle tanışmayı o kadar isterdim ki.. Çünkü sen benim için bir kitap kahramanından çok daha öteye gittin. İçimde en derinlerde varlığın yer etti. Seni asla bırakmazdım “sevgiye boğardım”. Kim istemez ki senin gibi zeki ve komik bir yumurcakla arkadaşlık kurmayı.
Herkesin senden öğreneceği çok şey var. Merhametten yoksun kalplerimize merhamet tohumları ektiysen ne mutlu sana, tertemiz yüreğine.
Ağrıdağı Efsanesi ile maalesef geç kalmış bir başlangıç yapmış oldum Yaşar Kemal’e.
Kitabın isminden yola çıkarak içeriği hakkında biraz yanılgıya düştüğümü söylemeliyim. Annemin tavsiyesi üzerine okudum ve her sayfada Ahmet ile Gülbahar’ın destansı aşklarını buram buram hissettim. Kullanılan imgeler, yazarın kendine has üslubu kitaba ayrı bir tat kattığı kanaatindeyim. Kitap bana yıllar önce okuduğum Kerem ile Aslı’yı anımsattı. 120 sayfalık bu aşk hikayesini bir çırpıda keyifle okudum ama etkisinden hemen çıkar mıyım sanmıyorum :)
