O kadar uzun zaman oldu ki inceleme yazmayalı cümleye nereden başlasam diye dakikalarca düşünüp durdum fakat bir yerden başlamak gerek. Çünkü Hamsun’un Açlık romanı incelemeyi hak eden cinsten. Elimden yüzlerce kitap gelip geçmiştir fakat bu kitap hakkında şunu söyleyebilirim: Mükemmel!
Peki neden? Mükemmel dedim hızlıca açıklayayım: Normalde ince kitaplar, okuyucuya hikayenin içine girmesi için yeterince duygu yaşatamaz ve kişinin kitap karakteriyle özdeşim kurmasını başaramazlar. Bu da onları hızlıca okuyup geçmemize ve kısa süre içinde unutmamıza sebep olur veyahut o ince kitap o kadar ağır bir dille, soyut bir şekilde yazılmıştır ki size tuğla okuyormuşsunuz hissi verir, bunalırsınız. Anlayacağınız iki ucu da sıkıntılı
Gelelim “Açlık” romanına. Kitap ilk sayfalardan itibaren o karanlık atmosferini ruhunuza işliyor. Kendinizi Rus romanlarındaki fakir karakterlerden biri olarak hissediyorsunuz fakat iki fark birisi siz Rusya’da değil Norveç’tesiniz. İkinci olarak Rus yazarların okuması zor tuğla kitaplarından birini okumuyorsunuz. Kitabın getirdiği karanlık atmosferi sağlayan şeylerden biri de karakterin yaşadığı gel-gitler. Karakter bir yandan aç, çaresiz ve kimi kimsesi yok diğer yandan güçlü bir süperegoya sahip. Biz de aç bir adamın ahlak ve açlık arasındaki mücadelesini okuyoruz.
Okurken açlığı iliklerinize kadar hissedecek ve kimsesizliğin, çaresizliğin ne kadar kötü olduğunu bir kez daha anlayacaksınız hatta bazılarınız karakteri daha çok anlayacak ve kitabı daha çok içselleştirecek. Sözün özü okuyun, okutturun. Şunu da söylemeden geçmeyeyim: Allah kimseyi, açta, açıkta, kimsesiz bırakmasın.
