...Bu aslında bir kadının görevi olmasına rağmen Akhilleus küllerimi kendisi topluyor ve kamptaki en güzel altın kupaya koyuyor. Sonra seyreden Yunanlılara dönüyor.
"Ben de ölünce, küllerimizi karıştırın ve bizi birlikte gömün. Size bu vazifeyi veriyorum."
Ama, sevinç ve mutluluk insanı ne kadar da güzel kılıyor! Kalp aşkla nasıl da kaynıyor! İnsan bütün kalbini bir başka kalbe akıtmak istiyor, her şey neşeli olsun, her şey gülsün istiyor. Ve bu sevinç ne kadar bulaşıcı!
Gök öyle yıldızlıydı, öyle aydınlıktı ki, ona bakınca insan ister istemez kendi kendine soruyordu: Böyle bir ğöğün altında huysuz ve kaprisli insanlar yaşıyor olabilir mi gerçekten?