İnançsızım, dinsizim
Yeminle yalan
İkiz kardeşken
Sayfa 91
Aranızda Yerim yok zaten
Kendine sürgün
Bir garip kişiyim;
Kutsallığı zincir gibi
Parmağında çeviren.
Umudu depremden,
Aşkı külden
Bekleyen benim
Aranızda
Yerim yok zaten
Sayfa 90
Sorular sordum
Sormamam gereken.
Kendime bir
Kefen biçtim
Kendi tenimden.
Sınırlarımı aşmak
Yasaktır bana.
Sayfa 89
Bir Gün Ölürüm
Uzak solgun çocukluğum
Akşam alacası, kasaba,
Çatılarda kargalar
Hüzünlü gençliğim
Sabahcı kahveleri
Umutsuz aşklar
Sayfa 88
"Sizse hep konuşursunuz
Sığınıp kof sözlere
Kaçarak kendinizden"
Kıpırdayamıyorum, kaçamıyorum. Artık kaçamıyorum. Metin
Altıok, gözüme yaş düşüyor.
Bahar Pancaroğlu
"İnsanın talihsiz oyunudur bu
Yıkımı yine kendi elinden olur"
Sayfa 64
Metin'i Bingöl Lisesi'nden sonra, aydın düşmanlığının ucuz örneklerinden biri olarak önce Bingöl'ün Genç ilçesine, sonra da Karaman İmam Hatip Lisesi öğretmenliğine atadılar. Parmak kadar
bir şair çocuğu aşağılamayı, yaşam sevincini kırmayı, kendi aydın çevresiyle ilişkisini engellemeyi görev bilen bir kültür politikasının ağababaları, daha sonra aydınlarımız diri diri yakıldığı zaman bu hunharlığa göz yumma alçaklığını da göstermişlerdir.
Sayfa 52
Ahmet Say
İnsanın yaşam boyunca ancak birkaç kalıcı, gerçek dostu olur. Sivas'taki Madımak Oteli yangınında ölen Metin Altıok ve Behçet Aysan, benim en yakın dostlarımdı. Derin anlamıyla "dostluk" kavramı, bu iki şairle benim aramdaki insan ilişkilerini anlatmaya yetmez aslında. Ben onların ağabeyiydim, belki de biraz güvencesiydim. Karşılaştıkları özel sorunlardan bile sorumlu tutardım kendimi. Peki sonra? Elimden bir şey gelmezdi. Metin ve Behçet için hayatta hiçbir şey yapamadım, ne yazıkl Yuh olsun bana Lanet olsun böyle ağabeyliğe! Yine de bu iki çocuk hala benden medet umardı. Neden? Çaresizliğe ortaktık. "Dostluk" denen kavram işte bu toprakta kök salar: Hiçbir çıkar ilişkisinin olmadığı yerde güçlenen dayanışmadır "dostluk".