bugünler de sessiz her şey, okuduğum kitaplar, dinlediğim müzikler, izlediğim filmler. doğa'nın çığlıklarını duyuyorum çokça, doğa da öten kuşlar ve diğer hayvanlar, yaprakların o ince naif seslerini duymayı özledim. sanki o sesler yalnız olmadığımı söyler gibiydi, umut olurlardı bana. fakat şuan duyduğum tek ses "çığlık" sesleri, "beni görmüyor musun?" der gibi. gerçekliğin sesini duymaya başlamışımdır belki de, artık hayaller de eskisi kadar mutlu etmiyor zaten çünkü biliyorsun bir "hayal" olduğunu.
bugünler de çok yorgunuz, insanlar fazla kötü, herkes acı içinde. biraz ses lazım, birileri konuşmalı, birileri dans etmeli, birileri şarkılar söylemeli, birileri kahkahalar atmalı, bunca kötülüğün içinde biraz çiçek açmalı, çiçekler iyileştirir bir kalbi, kalbinizi bir çiçeğe emanet edin. bu kadar kötü olamazsınız... // ă.â
