Tecrübeyle sabit değildir acının gövdedeki telaşı
Kırıldıkça kendine batar insan.Yolları ayaklarına dolanır.Kalbinden beynine cenazeler kaldırılır, namazsız.
Kırıldıkça anlar insan; Herkesin mavisi farklı, siyahı tereddüttür...
Göz siyahı siyahın bağıran yasıyla birleştiğinde uçurum olur.
Bir hıçkırık susturur tüm sesleri , utanırsın sesinden ..
İçinde kafes besliyorsan, kifayetsizdir kanatların...
Sonra biri çıkar der ki;
Kalbin bedenine göre fazla büyük, biraz kıralım...
Birbirine çok aşık iki kirpiydik seninle; Sarılsak canımız, ayrılsak kalbimiz acırdı
Acıyorsa ağlayacaksınız. İnsanı makineden ayıran fark budur
Anlamak bir bilimdir ama güzel anlamak teşekkürdür ,beni güzel anla!.
Ve susmak ,içinde bir şeyleri öldürmenin ,en sesli biçimidir.
Sustuklarıyla da portre çizer insan...
Umut koyar adını.
Düşeceksin, kırılacaksın, yaralanacaksın, ama seni ayağa kaldıracak olan, yine sensin..
Çay içeriz, şansımız varsa yağmur da yağar. Damlalara huzur yüklemece oynarız, benim damlam seninkini alnından öper. Güzel şeyler olur. Belki de aşk bizi sever, sen gel bence...