Benim kanımı dökene , kimse gönül vermez .
Canım gitti. Papucumun, sarığımın lafı mı olur? Ey gönül sen de git! Çünkü bu fedakarlık, senin işin değil, benim işimdir,
Benim işim...
"Azizim bu ne fedakarlık ! Ben bir insanda bu kadar iyilik bulunabileceğine inanayım mı ? Belki başka zaman inanırdım...Fakat bugün... Bugün inanmak mümkün mü ?
Bir insan bir insana kötülükten başka ne yapabilir ? Kimi kandırıyoruz ?
Bana öyle riyakar gözlerle bakmayın !
Masum tavırlar beni deli ediyor. Ben de sizin gibi masum suratlar almasını bilirdim...
Ama bu suratın arkasında ne saklı olduğunu da biliyorum.
İnsan dedikleri mahlukun bütün çirkef taraflarını artık gördüm."
Bu benim son mektubum, son sözlerimdir. Anacığım! Bin defa, binlerce defa hep sana, senin bana yüregine sığınacağım
sana sonsuza kadar borçlu kalacağım. Seni umutsuzluklara düşürdüğüm için bağışla beni anacığım. Beni anlamanı da istiyorum. Benim fedakarlık duygum hayat okulunda yoğrularak pekişti. Bu benim, öğretmenleri olmak istediğim çocuklara da ilk ve son dersimdir. Ben gönüllü olarak gidiyorum, insanlara böyle büyük bir armağan sunabileceğim için de gururluyum.
Ağlama anacığım ağlama. Hiç kimse ağlamasın. Gözyaşı dökmenin zamanı değil artık.
Beni bağışla anacığım. Elveda.
Elveda dağlarım, elveda Alatav... Ah bilseniz sizi ne kadar çok seviyorum!
Öğretmen oğlun
Teğmen Maysalbek Suvankulov
Cephe, 9 Mart 1943, Gece yarısı
...değerli olduğunu ilk kez anladığım zamandan yararlanmak için uykudan, eğlenceden, sohbetten fedakarlık ediyordum.
Can YayınlarıKitabı okudu
“Severseniz “aptal”, kıskanırsanız “geri kafalı”, fedakarlık yaparsanız “salak” olarak nitelendirileceğiniz bu yüzyılda yalnız kalmak bir lütuf. Samimiyetin mumla arandığı, aşkın ayaklar altına alındığı sözde “modern” çağımızda yalnızlık insanın üzerine oturan şık bir kıyafet. Zira tercih edilmiş yalnızlık insanı imar eder. Tercih edilmemiş yalnızlık ise târümar eder..”