Deyim yerindeyse hiçbir uyarıcıya ihtiyacım yok... Ben afyonumu, kendi ruhumda buluyorum...
Ömrüm boyunca, hayatımı ezen koşulların bazılarından kurtulmak istediğim, buna karşılık kendimi benzer başka koşullar tarafından kuşatılmış olarak bulduğum çok oldu, olayların belirsiz örgüsünde bana karşı kesin bir düşmanlık vardı, desem yeri var... Diyelim ki, beni boğmakta bir eli boynumdan söküyorum... O eli söküp atan kendi elimin, beni kurtarırken boynuma bir ip geçirdiğini fark ediyorum... İpi boynumdan dikkatle çıkarıyorum, ama bu kez de kendi ellerimle boğazımı sıkmama ramak kalıyor...
Derin düşünebilen insanlara ne mutlu!!! Ama bu derinlikte düşünmek bir lanettir.. Bunu nasıl tarif etmeli, dehşet üzerine dehşet...
İnsanın ilmi büyüktür; ama cahilliği sınırsızsır... Hiç bilmediği gökleri dikkatle inceler; bilmediği şeyleri derinleştirir, kelimelerin bile ne olduğunu bilmeden konuşur; böylece yaşar ve ne hayatın ne de ölümün ne olduğunu bilemeden ölür...
Yürekler acısı...
Nedendir bilmem, kendime ağır geliyorum...
Mutlak erdemlilik ya da kanaatkarlık gibi mutlak şeyleri asla geliştirme... En büyük irade gücü gösteren kişi, içmeyi sevip de az içendir, yoksa hiç içmeyen değil...