Her şeyden çok Beşir geri dönüşe odaklanmıştı. Filistin'in yenilgisinin intikamını alacaktı, ailenin itibarını geri alacaktı; babasının, annesinin ve kardeşlerinin çektiği acı kayıpları onaracaktı. Mallarına el konulmasının ve evden çıkarılmalarının utancını temizleyecekti. Yıllarca, Beşir ve yüz binlerce mülteci için geri dönme umudu önce ümitsizliğe ve sonra öfkeye dönüşmüştü.
Sayfa 155Kitabı okudu
ATATÜRK'ÜN HİÇ BİTMEYEN UMUDU
Atatürk'ün hiç bitmeyin umudunun ardında hiç bitmeyen bir çaba, hiç bitmeyen bir azim, hiç bitmeyen bir irade vardır.
Örneğin,
O “umut fotoğrafı”nı imzaladıktan bir gün sonra, 25 Mayıs'ta, böbrek rahatsızlığını tedavi ettirmek için Viyana Karlsbad'a gitti.
2 Ağustos'ta İstanbul'a döndü.
7 Ağustos'ta, 7. Ordu Komutanı olarak Suriye-Filistin'e ikinci kez atandı.
28 Ağustos'ta Nablus'a gidip komutayı aldı.
19 Eylül'de General Allenby komutasındaki İngiliz Ordusu, Filistin-Suriye cephesine saldırdı.
26 Ekim'de Atatürk, İngiliz-Arap kuvvetlerini Halep'in kuzeyinde durdurdu. Kendi ifadesiyle, orada “Türk süngüleriyle bir sınır” çizdi.
30 Ekim'de Osmanlı, Mondros'u imzalayıp savaştan çekildi.
31 Ekim'de Liman Von Sanders'in yerine Yıldırım Orduları Komutanlığı'na getirildi.
1 Kasım'da Adana'ya gelerek Yıldırım Orduları Komutanlığı'nı devraldı.
1 Kasım-10 Kasım arasında Adana'da Kurtuluş Savaşı'nın ilk hazırlıklarını yaptı.
Osmanlı umudu tüketip teslim oldu, ama Atatürk asla teslim olmadı.
Şartlar ne kadar kötü olursa olsun Atatürk hiç vazgeçmedi, hep kazanacağına inanarak savaştı, asla umudunu yitirmedi.
Kurtuluş Savaşı, işte bu hiç bitmeyen umudun eseridir.
