Doğrusu bir darbe gereksiz; kendi uğrumda harcadığım son güç çekilip geri alınmaya görsün, beni paralayacak bir umutsuzluğun kucağına yuvarlandım demektir.
Aktif iç gözlemlere karşı bir hınç. Dün böyleydim, nedeni de bu; bugün böyleyim, nedeni de şu gibi psikolojik açıklamalar. Doğru değil bu, nedeni bu ya da şu değil, dolayısıyla böyle ya da şöyle değil. vakitsiz bir aceleye kapılmadan kendine serinkanlı katlanmak, nasıl yaşanması gerekiyorsa öyle yaşamak, köpekler gibi dolanıp durmamak.
Taşıyıcılarını aşacak ölçüde budalalıklar var olsa gerekir. Belki de iğrençlik, küçük budalaların boylarını aşan budalalıklar içine gerilmelerinden kaynaklanıyor. Nihayet İsa'ya da Farisiler bu gözle bakmadı mı?
Budalalıktan korku. Budalalığı dodoğru bir amca varmaya çalışan, başka her şeyi insana unutturan duyguda görmek. Budalalığın tersi nedir peki? Budala olmamak, eşikte, bir kapı kenarında dilenci gibi dikilmek, zamanla çürüyüp gitmek ve yıkılmak.
Erişkin bir kimse olarak genç yaşta ölmek, hele kendini öldürmek dışardan bakınca korkunç bir şey. Gelişim sürecinin ilerki evresinde anlam taşıyabilecek tam bir ruh karmaşasıyla bu dünyadan çekip gitmek, umutsuzlukla ya da söz konusu davranışın büyük hesap içinde olmamış gözüyle görüleceğine ilişkin biricik umutla bunu yapmak. Benim şimdiki durumuma da böyle bir gözle bakılabilirdi. Bir hiçi hiçe vermekten başka bir anlama gelmezdi ölmek, ama duygu için düşünülemeyecek bir şey sayılırdı, çünkü bir hiç de olsa nasıl insan bilinçli olarak kendini bir hiçe verebilir, hem de yalnız boş bir hiçe değil, hiçliğini salt kavranamazlığından alan fırtınalı bir hiçe.
İçimde tam bir boşluk ve anlamsızlık; önümden geçip giden elektrikli tramvay bile benden daha diri.