Zavallı hafıza!Günden güne yok olduğunu duyumsadığımız vücut denilen şu toprak yığınının üzerinde durmadan yaşamaya çalışır durur.Hüzün verici bir bakışı yıllarca hatırlar.Bir sözü,bir gülüşü yıllarca saklar.Çevresinden baş döndürücü bir hızla geçen bütün anı ve üzüntüleri kaydetmeye çalışır.Bu katlanılması güç çalışma ile bütün gücü ve dayanıklılığı kaybolunca,bize umut veren gelecek biter.Hayatımıza arkadaşlık eden geçmiş, unutuşun denizi içinde yok olur.O zaman,ağır yaralanmış bir asker gibi,bizi mezarın kapısında bırakarak hizmetini terk eder.
İnsan doğasındaki bu muazzam esneklik sahiden şahane.Ne olduğunun önemi yok,bir engel herhangi bir şekilde ortadan kalkmaya görsün umutlu ve keyifli eski halimize hemen geri dönüveriyoruz.