Tolstoy'un bir romanında çok hoş anlatılır bu: İki kişi birbirine sen demeye karar verirler; ama bir türlü beceremezler bunu, konuşurken içinde şahıs zamiri olmayan cümleler kullanırlar hep.
Kutsal saydığı bir şeyle alay edilince alay eden nasıl bir insan olursa olsun yüreği sızlardı, İrade zayıflığından değildi bu. Dünyayı tanımaması, insanlara alışık olmaması, içe kapanıklılığıydı bunun nedeni.
İçinde bir şeyler zedelenmişti. Ve yaralanan biri için bu tavır artık sadece savunmaydı; yanına yaklaşılmasına izin vermeyen, çünkü acı çeken bir insanın savunması.