Mimarlık, insanlık tarihinin her döneminde bir gösterge mekanizması olarak çalıştı. Göbekli Tepe'den Aziz Petrus Bazilikası'na kadar; barok mimariden, bugün 'hipster' tarzı dağ evlerine kadar gösteren, gösterilen ve gösterge her zaman varoldu. Bu kabulü elbette kültürün bir iletişim aracı olduğu önkabulünden geçersek varabiliriz. Mimarlığın babası Vitruvius, neredeyse üçbin yıl önce koyduğu temel kurala halen uyulmaktadır. "Utilitas, Firmitas, Venustas" yani İşlevsellik, sağlamlık ve estetik. Mimari yapıda biçimi bu ana yasalar belirler. Daha sonra yapının kültürel yorumu toplumsal ile kendiliğinden yorumlanır ve tarih onu gün yüzüne çıkarır. Elbette zamanla yapının temel işlevi kültür, sanat, alışkanlıklar, din ve inançla yoğurulur ve yeni bir anlam ortaya çıka-bilir.
Eco eserinde tam olarak bu işlevsel anlamların analizini yapmaktadır. Mimarlıkta 'yan anlam', 'düz anlam' gibi kavramlar ile yapılmak istenen ve zamanla kendi anlamını yaratan eserlere ışık tutar. Göstergebilimin kültür aktarımı açısından ne denli önemli olduğu ve yaşamın her döneminde ve her nesnede hakim olduğunu eserden anlayabiliyoruz. Yeterki toplumsal saygınlık ve toplumsal yaşam gereçleri olsunlar.
İlk kez duyduğum mimarlık terimlerini öğrenmek bana entelektüel bir haz verdi. Mimar olmadığım için şanslıyım çünkü eğer olsaydım pratikte boğulacak, teorinin muzip yanını keşfedemeyebilecektim. Erbap ya da sanatçı meşgalesindeki incelikleri görmekte zorlanabilir yahut ortaya koyduğuna anlam veremiyor olabilir burada pratikte boğulmayan düşünüre ihtiyaç vardır; "Ahlakı bilmek ahlaklı olmayı gerektirmez."
