Gabo 97 yaşında!
Herkesin en fazla aklında kalan bir veya birkaç alıntı vardır. Benimkisi ise Kolera Günlerinde Aşk kitabından.
Kitabı açıp ilk sayfayı açtığınızda bomboş sayfanın ortasında tek bir cümle sizi karşılar:
"Mercedes'e elbette."
Beni bu kadar düşündüren, sürükleyen başka bir alıntı daha okumamıştım. Gabo ve Mercedes aşkını yakından incelediğinizde beklentiniz nirvanaya çıkıyor. Bilmem katılır mısınız ama bu sonsuza kadar yalnız kalma tehlikesine(!) de gebe bir durum. Gabriel Garcia Marquez 9 yaşındayken, 14 yaşındaki Mercedes'i gördüğü ilk anda ona evlenme teklif etmiş.
Yine Yüz Yıllık Yalnızlık kitabının sonlarına doğru yaklaşık olarak şu satırları yazmıştır:
"Elinde bir lambayla kapıyı açan yaşlı kadın onun hezeyanına acıdı ve hayır diye ısrar etti. Orada hiç eczane olmamıştı, Mercedes adında ince boyunlu, uykulu gözlü bir kadın da tanımamıştı.”
İyi ki doğdun 
Gabriel Garcia Marquez
"Kötülük dünyada değil, kişinin yüreğindedir."
Sanatta Bugün: Yüzyıllık Yalnızlık, Kırmızı Pazartesi, Kolera Günlerinde Aşk gibi unutulmaz eserlerin yaratıcısı Gabriel Garcia Marquez, 6 yıl önce bugün aramızdan ayrıldı.
Tüm Latin Amerika’da kısaca "Gabo" olarak anılan Marquez, 1972'de Neustadt Uluslararası Edebiyat Ödülü’nü ve 1982'de Nobel Edebiyat Ödülü’nü almış; Kolombiya Cumhurbaşkanı Juan Manuel Santos ise onu "Bugüne kadar yaşamış en büyük Kolombiyalı" olarak lanse etmiştir.
Gabriel Garcia Marquez 🎈🖋️
Gabo û Bextiyar
Hin xwendevanên me xwe ji bo Marquez dikujin, ez bawer im haya wan ji Bextiyar Elî tune ye.
Gabo (Marquez) der ki; "her zaman ölenden yana olmak gerek..."
Çok Fena Şeyler Üzerine
Balzac'ın 
Kibar Fahişelerin İhtişam ve Sefaleti ile nedense Gabo*nun 
Benim Hüzünlü Orospularım adlı eseri her zaman ben de aynı çağrışımı uyandırmıştır.
Bukowski mi?! Yoo hayır Pis Morukla uğraşasım yok.
* Gabriel Garcia Marquez
İyi ki doğdun Gabo !
"O güne kadar sıradan bir tekdüzelik içinde sürüp gelen günlük yaşamımız, birdenbire ortaklaşa bir boğuntunun çevresinde dönenip durmaya başlamıştı."
Gabrıel Garcıa Marquez
Yüzyıllık Yalnızlık’ın dünyanın dört bir yanındaki başarısıyla rüşdünü ispatladıktan sonra Gabriel Garcia Marquez’i sanatçı sorumluluğu olarak zorlu bir görev bekler. Anlatım tarzı olarak, Macondo’nun tarihini anlattığı romanının etkisinden bir an önce kurtulmalı ve kendini tekrar etmek gibi, sanat dünyası tarafından yadırganan bir durumun içinden kendisini çekmek zorundadır. Bu, bir çok edebiyatçının dikkat etmediği ciddi bir ‘sanat vicdanı’ sorunudur. Fakat artık maddi olarak rahatlayan Gabo, bir sonraki eserinde yeni bir tarz denemek için kendini daha dinç hissedecektir.
Latin Amerika dünyasının en bilindik figürlerinden olan diktatörler konusuna eğilmek isteyecektir Marquez. Aslında Yüzyıllık Yalnızlık’tan önce bu konuda üç yüz sayfalık, halk mahkemesinde geçen bir müsveddeyi çöpe atmıştır. Başkan Babamızın Sonbaharı’na bu müsveddelerden hiçbir iz kalmayacak bir biçimde yeniden başlar.
1958 yılının ocak ayında saat sabah dörtte, General Marcos Perez Jimenes, sekiz yıllık diktatörlüğünün bitmesiyle hükümet konağından sessiz ve yavaşça, çamurlu postalları zeminde iz bırakarak başka bir ülkeye kaçar. Gabo da o zaman gazeteci olarak oradadır ve o gün bir diktatör hakkında yazmaya karar verir. Ardından gelen Küba Devrimi’nin ateşi de bu düşüncesini kamçılar.
