Birini sevmek aslında ona şunu ima etmek demek değil midir: Sen hep yanımda kalacaksın. (Gabriel Marcel)
“En mahrem ve sarsılmaz kanaatim -ki eğer kabul edilen doktrinlere karşı
çıkıyorsa, en çok Ortodoksluğa karşıdır-şudur: Dindar ve eğitimli kişilerin
pek çoğu hakkında ne söylerse söylesin, Tanrı bizim tarafımızdan, kullarının
karşısında, hiç de sevilmek istemez, ama kullarınca yüceltilmek ve
başlangıç noktasının bu olmasını ister. Pek çok din kitabının benim için
katlamlamaz olmasının nedeni budur. Kullarına yaslanan ve bir şekilde
yarattıklarını kıskanan bu Tanrı benim gözümde ancak bir puttur. Ve yeni
bir dinin doğuşuna kadarda, ilan ederim ki, şu anda yazdığım şeyle çelişen
herhangi bir şey kaleme aldığımda samimi olmayacağım.”
gabriel marcel
1. Lolita – Vladimir Nabokov
2. Muhteşem Gatsby – F. Scott Fitzgerald
3. Kayıp Zamanın İzinde – Marcel Proust
4. Ulysses – James Joyce
5. Dublinliler – James Joyce
6. Yüzyıllık Yalnızlık – Gabriel Garcia Marquez
7. Ses ve Öfke – William Faulkner
8. Deniz Feneri – Virginia Woolf
9. Bütün Hikayeler – Flannery O’Connor
10. Solgun Ateş – Vladimir Nabokov
Kendisini anlatırken, diplomalara, evlere, kariyere, giyim kuşama, telefon modellerine, araba markalarına atıfta bulunur insan. Yüzlerce etiketle varlığını şekillendirmeye çalışır. Koleksiyonlarını, gittiği ülkeleri, aldığı diplomaları, maaşını, ilginç anılarını, evini, arabasını, bahçesini, eşsiz yeteneklerini etrafına anlatarak benliğini ortaya koymaya çabalar. Oysa kişinin özünde ne olduğu, ancak ona sonradan yapıştırılmış olan etiketler atıldıktan sonra belli olur. Kartvizitini, diplomasını, bankadaki parasını, hangi sülaleye mensup ya da hangi milletten olduğunu bir kenara bırakınca geriye ne kalıyorsa odur. İnsanın şanlı bir millete mensup olması, önemli bir titre sahip olması, büyük bir eve, güzel bir makam odasına ve önemli insanlardan oluşan bir çevreye sahip bulunması onun özünü açıklamaz; onu büyük ve önemli yapmaz. Paraya çevrilmeyen ne kadar varlığı varsa aslından insan o derece de zengindir. Fransız Filozof Gabriel Marcel'e göre, insanlar genellikle kendilerini sahip olduklarıyla bir ve aynı görmek eğilimindedir. Bu eğilim onları nesne konumuna indirgemekte ve insan olmaları bakımından değerlerini yok etmektedir.
Sayfa 187 - Hayy KitapKitabı okudu
